Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Ze gooiden ermee naar de hoofden van de leeslustige zoekers: de boekhandelaren met hun boeken. Verschrikkelijke foltering van vijf kilometer zoeken in de Amsterdamse binnenstad. Ik denk zo'n driehonderd meter te hebben afgelegd. De volgende keer begin ik pas na die driehonderd meter. Zo'n massa letterhongerigen voor zo'n hoeveelheid letters. De Here weze geprezen! Twaalf boeken rijker en amper éénendertig euro armer. Twaalf wereldauteurs en evenveel wereldtitels. Van een snuifje Argentijns tot een duimpje Oekraïns. De oorsprong van de auteurs van de boeken dan, welteverstaan. Niet die van de gerechten 's avonds op mijn slechts half afgewassen bord in het snel uitgezochte restaurant. Je kan met die eethuizen daar in Amsterdam best hetzelfde doen als met je boeken bijeengeraapt op een markt: secuur uitkiezen, en meestal dan daar waar weinig mensen zijn: aan het kleinste kraampje of in het nietigste restaurantkeldertje.

Den Brussel op dreef in den voorlaatsten HUMO/Onafhankelijk Weekblad voor Radio en TV: 'Laatst bedacht ik in een column de romantitel 'Joden die Auschwitz een mooie stad vinden'. (...) Bij de dood van Hugo Claus leek het alsof werkelijk iederéén hem een groot schrijver vond, maar dat is natuurlijk niet zo. Ik denk dat niemand hem over vijf jaar nog uit vrije wil zal lezen. Zo is het ook W.F. Hermans vergaan, en Simon Carmiggelt, en Gerard Reve ook, vrees ik. (...) Hugo Claus wou vorig jaar al tot euthanasie overgaan, maar hij was het vergeten.' Den Brussel toch, slaapverwekkend nieuw en toch zo gefixeerd op de toekomst van de eigen navel. Want die in het interview aangehaalde Khaled Hosseini, die niets of niemand kent en nooit ergens gesignaleerd. Dat doet zo'n pijn. Den Brussel toch, klaar om postuum een hoop eerbetoon in ontvangst te nemen. Dat komt zo voor mekaar...

'Een ongelooflijk ambitieus boek. Maar de schrijver heeft een aantal eigenaardigheden die sommige lezers kan vervreemden. De belangrijkste is zijn bizarre fixatie op ejaculatie,' aldus een Brits recensent vanuit de luie stoel, werkend aan de individuele voortgang van de eigen erectie. 'Ik geloof erg in de literatuur van de noodzaak. Ik heb het gevoel dat ik leeg geschreven ben,' reageert de auteur van het prijswinnende boek. Een 'ejaculatio praecox' is doorgaans het gevolg van onbewuste psychische spanningen zoals een extreem geloof in de literatuur van de noodzaak. Schrijvers moeten in de eerste plaats en bij voorbaat voortdurend schrijven. Al de rest is inderdaad vroegtijdig geklaarkom.

'Kwaliteit speelt aan de grachtengordel in Amsterdam nog nauwelijks een rol, en dat maakt me doodsbang. Daarom is het belangrijk dat goede schrijvers de moed niet opgeven. Ik heb 50 boeken geschreven, dat heeft me niet meer dan kopergeld opgeleverd, maar ik heb nooit een seconde gedacht om ermee op te houden. Dat is het bewijs van goed schrijverschap.' De in Vlaanderen nauwelijks gelezen Nederlandse schrijver Willem Brakman is niet meer. Jan Wolkers, Hugo Claus en J.J. Voskuil zijn op de hemelse afdeling belangwekkende literatoren in blijde verwachting. Een vierde 'twintiger' zal zich dra bij hen voegen. En je weet wat mensen zeggen over andere mensen in groepen van vier...