Doorgaan naar hoofdcontent

Ik wou dat ik elfendertig hondjes was.

Eén van de meest bekende nonsens-rijmpjes uit de Nederlandse poëzie gaat als volgt:

Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

In 1954 nam Michel Van der Plas dit Bomans-versje op in de bloemlezing Ongerijmde Rijmen. Vierentwintig jaar later, in 1978, kwam de zin 'Ich möchte gern zwei kleine Hunde sein und miteinander spielen' van de Oostenrijkse schrijver Friedrich Torberg (1908-1979) boven water. Eén die verdacht veel leek op de slotregels uit Bomans' beroemde vers. Plagiaat! Nee, veel erger nog: mystificatie. Want wat bleek? Van der Plas liet in 1992 aan de verzamelde literaire pers weten dat niet Bomans maar hij zelf de auteur was van dat onvervangbare, wereldberoemde versje. Van der Plas had er, als geslepen mystificateur, doodleuk Bomans' naam onder gezet. De bloemlezing zou dan immers nog beter verkopen. Dubbel schandaal en een nog geslepener Van der Plas!

Deze anekdote komt uit het fijne boekje 'Opmars der plagiatoren: handleiding voor de praktijk' van wijlen Hans van Straten. Bij leven: journalist, biograaf en lezer.
Labels:

Reacties

Anoniem zei…
..en ook samensteller van 'De schrijflui, hun zeden en gewoonten'(1993) waar hij in de inleiding zegt: "wie mij wil beschuldigen van plagiaat, heeft dus bij voorbaat gelijk. Als vverzachtende omstandigheid moge gelden dat de bestolene zélf mij is voorgegaan in het kwaad." ;-)

Bedankt voor de link trouwens.
17 april 2009 om 12:49
Arsène Droogakkers zei…
Naar die 'Schrijflui' moet ik dringend eens op zoek.

You aar welkom!
18 april 2009 om 11:22
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...
Een reactie posten
Meer lezen

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...
6 reacties
Meer lezen

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...
Een reactie posten
Meer lezen