Doorgaan naar hoofdcontent

De voorbije week: gelezen en gehoord (9).


* "Voor mij volstaat het niet als antwoord. En dat heeft niet alleen met mijn geloof te maken. Ook de Griekse tragedies draaiden allemaal rond de vraag: waarom ik? Waarom moet Oedipus zijn vader vermoorden en met zijn moeder huwen? Het noodlot, zogezegd. Maar met dat antwoord kan hij geen vrede nemen. En dus steekt hij zijn ogen uit. Dat is menselijk, daarom heeft iedereen na afloop van de voorstelling tranen in de ogen."

(Knack Extra: de heilige Damiaan, 21/08/2009, Godfried Danneels, persoonlijkheid én kardinaal, in een door hem zo kenmerkend antwoord op de vraag of lijden niet gewoon een kwestie van pech is)


* "Well my baby's so fine/Even her car looks good/From behind/Well my baby's so fine/Even her car looks good/From behind/But the train that took/My baby.../It went clang, boom and steam"

(Tom Waits' fatalistische liedje 'Clang boom' op zijn overfijne langspeler 'Real gone' uit 2004)


* "Ik ben geen actrice die een zwaar deken over het leven legt. Ik laat mijn publiek altijd lachen. De humor is toch ook altijd dichtbij, of niet soms? Als je die niet ziet, ben je maar een triestig plantje. Laatst begroef ik mijn kat Brommetje achter in de tuin. We hielden een klein ritueel. Ik legde hem in zijn doosje in de aarde en wist niet wat ik moest zeggen. 'Dikke vriend', stamelde ik alleen, en ik weende, weende, weende. Toen pakte ik de schop om het putje toe te doen. De aarde viel met zo'n luide smak op Brommetjes doosje, 'baf!', dat ik toch weer moest lachen, om mijn eigen onvermogen. Dat is typisch hé: eerst zo hard je best doen en dan verongelukken in je onvermogen om met die intense emoties om te gaan."

(De Standaard, 01/03/2009, Sien Eggers, oud vrouwtje en actrice over leven en dood van een op de planken staander)


* "Toen Siegfried en Winifred (zoon en schoondochter van componist Richard Wagner) op 10 november 1923 in München waren voor de première van zijn symfonisch gedicht Glück waren ze getuige van de mislukte Bierkellerputsch die Hitler in de gevangenis deed belanden. Terug thuis schreef Winnie een open brief waarin ze opriep tot steun aan Hitler en stuurde hem massa's schrijfpapier, wat het gerucht deed ontstaan dat het eerste deel van Mein Kampf op briefpapier van de Festspiele is geschreven. Ze zamelde ook kleren en geld in voor zijn gevangen medestanders. 'Mijn vrouw vecht als een leeuwin voor Hitler. Fantastisch!', schreef Siegfried aan een vriendin."

(Knack, 05/08/2009, artikel waarin passages uit het zopas in het Nederlands vertaalde boek 'De Wagnerclan' van journalist Jonathan Carr dienen om de ingewikkelde, rancuneuze opvolgingsstrijd onder de Wagners aan de top van de Bayreuther Festspiele te illustreren)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...