Doorgaan naar hoofdcontent

De voorbije week: gelezen en gehoord (11).

* "Ik beweerde in het begin van dit boek dat het menselijk geluk afhangt van het vermogen betekenis te krijgen voor anderen. Nu draai ik het om. De mens wordt gelukkig wanneer hij erin slaagt betekenis te geven aan een ander of het andere, aan 'de wereld'. Ik hoop dat u niet denkt dat ik vind dat het heilzaam is om met bomen te praten. Naar mijn mening loopt een dergelijke conversatie voor de meeste mensen uit op een teleurstelling omdat de boom verbaal niet erg begaafd is. Het is bovendien de vraag of een boom uw praatpaal wil zijn."

(Gevierd jeugdboekenschrijver Guus Kuijer, hyperallergisch voor allerlei alternatieve vormen van gelukstherapie, ietwat ironisch in zijn onlangs verschenen zelfhulpboek over hoe de mens het geluk kan vinden.)


* "Een lied als dit heeft nooit geklonken, muziek had nimmer deze klank. Wij allen zijn heel diep verbonden. En niemand van ons is nog bang. Een licht, een licht heeft ons doordrongen, een licht dat diep tot 't hart doordringt. En in de straten wapp'ren vlaggen, de stoet door bloeiend rood omringd."

(Johannes R. Becher, DDR-staatsdichter én -volksliedschrijver, in één van zijn overwinningsliederen geïnspireerd door de Grote Socialistische Oktoberrevolutie. Aanstaande zaterdag wordt in alle stilte de hereniging van Oost- met West-Duitsland herdacht. Het echte vuurwerk blijft echter opgeborgen tot eerstkomende negen november. Pas dan wordt het puin van de gevallen Berlijnse muur, op die dag precies twintig jaar geleden, weer een beetje weggeveegd.)


* "Repertoireteksten zijn monumenten, maar veel jonge(re) theatermakers kijken er amper naar om. Die desinteresse voor het theatererfgoed komt deels voort uit een samenleving die alles wat oud is meteen oubollig vindt, en deels uit het (theater)onderwijs dat de autonomie van de maker predikt. Waardoor zij liever 'vanuit zichzelf' creëren dan dat ze een oud werk als uitgangspunt nemen. Alleen houdt een groot deel van het publiek nu eenmaal van die 'oude' repertoireteksten, zowel vanwege de herkenning als uit nieuwsgierigheid. Het (theater)onderwijs zou (nog) wat meer aan monumentenzorg mogen doen."

(Knack, 23/09/2009, theaterrecensente Els Van Steenberghe in een opiniestuk over de (gezonde) spanning tussen het hedendaagse theatermaken en de meer klassieke manier van theaterscheppen.)


* "'Die jongens op straat interesseren zich wel degelijk ergens voor,' vertelde iemand mij. 'Ik zal je een paar voorbeelden noemen: scooters en meisjes.' Dat lijkt me een verkeerde conclusie uit een juiste waarneming. Scooters of meisjes willen hébben is iets anders dan je voor scooters of meisjes interesseren. Op scooters willen ze rijden en meisjes willen ze neuken. Verder reikt de interesse meestal niet. Dat zijn natuurlijk hartstikke leuke hobby's, maar ik herinner me van vroeger dat sommigen van ons er nog iets naast deden. Je had van die lui die tussen de bedrijven door een boek lazen, en die na verloop van tijd hun meisje probeerden te lezen. Zoals je ook scooterliefhebbers hebt die na verloop van tijd willen weten hoe het ding in elkaar zit. Er is een verschil tussen geïnteresseerd zijn en dingen willen hebben. Être et avoir."

(Alweer Guusje Kuijer. Lezen dat Hoe word ik gelukkig? Een zelfhulpboek!)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...