"Ik hoor wel eens zeggen dat ik inmiddels leeftijdloos geworden ben. Het zou wel prettig zijn, mocht dat kloppen."

Is het misschien een wel héél stil gehouden afspraak onder de allergrootste kunstenaars dat ze één voor één nooit zelf een esthetisch voorbeeld hebben gehad? En dat ze, eenmaal zelf naar de haaien, denken dat ze nog over niemands lippen zullen gaan? Ook bij de gisterenochtend overleden, aan één stuk rokende, Nederlandse übermuzikant Ramses Shaffy was het vandaag in het dagblad De Morgen opnieuw raak:

Ach, dat ligt eraan wat je onder grote inspirator wilt verstaan. Zelf heb ik nooit iemand als een icoon bestempeld. Als het waar is dat een hele generatie door mij in het Nederlands is gaan zingen, zou ik dat heel prettig vinden. Maar eerlijk: als ik dood ben, geloof ik niet dat ze zich mijn liedjes nog zullen herinneren. Ze zullen vergeten worden, net zoals ikzelf. Elke tijd brengt zijn eigen muziek mee. Van de meeste liedjes weet ik nu zelf al niet meer dat ik ze geschreven heb. Het verlangen om iets blijvends na te laten heeft me nooit bezig gehouden.