Doorgaan naar hoofdcontent

"Ik bid ook, en God antwoordt mij. Hij weet dat ik nogal roekeloos en obsessief ben. Zonder God was ik verloren."

Niet al te bescheiden - op het randje af van véél te véél pose - maar o zo Amerikaans en volgens kennersgeruchten met een alsmaar beter in misdaad glijdende pen, dames en heren, de zwartst schrijvende onder de blanke Amerikanen: James Ellroy. Het bovengekleefde beeldfragment is er ééntje uit 'The Tonight Show with Conan O'Brien' en hieronder gooi ik enkele tekstflarden uit een gesprek dat Knack enkele weken geleden had met deze schrijvende zonderling:

"Wie Hoover echt was, weet ik niet. Wel wat er allemaal over hem verteld wordt. Hij haatte zwarten, wantrouwde Martin Luther King, was homoseksueel, travestiet, en deed het met zijn adjunct. En er waren banden met de maffia. Van zijn bewogen seksleven geloof ik niets, ik denk dat hij nóóit seks heeft gehad. Niet met mannen, niet met vrouwen, niet met dieren. Hij was veel te lelijk. Er waren ook geruchten dat hij zwart bloed had. Nog eens: mijn personages vertellen gewoon wat ze weten van horen zeggen. [Boordevol nuance. Maar vooral dat weten van horen zeggen is de ideale fond voor de betere verhaallijn. Geloof me maar.]"

(...)

"Afschuwelijk is dat: weten dat je gezond bent en beginnen zweten van angst terwijl je hart steeds heftiger bonkt. Ik begon te dwepen met de meest verschillende vrouwen, van een lesbische postbode tot de Zweedse mezzosopraan Anne Sofie von Otter. Allemaal fantasie. Enfin, toen gebeurde wat moest gebeuren. Ik ontmoette een vrouw. Zij was links, Joods, progressief, biseksueel, mooi. Ik ben rechts, lutheraans, hetero, conservatief. [Ellroy verdomt het zichzelf lelijk te noemen. 't Is maar een detail. Maar wel een weloverwogen.]"

(...)

"De indrukwekkendste leiders zijn vaak diegenen die niet al te veel weten. Roosevelt en Reagan vond ik indrukwekkend. Ze waren nog maar net voor het eerste verkozen, of ze namen al meteen het roer in handen. [Wie geeft Ellroy hier ongelijk?]"

(...)

"Ik ben een zeer ambitieuze stijfkop met heel beperkte interesses: vrouwen, klassieke muziek, schrijven, dieren, geschiedenis, vroeger ook boksen. Aan veel andere dingen denk ik niet. Binnen die beperkingen ben ik gelukkig. [Yup. Alleen dat boksen zal nog een beetje tijd vergen.]"

Reacties

pst zei…
Arsène, help ons hier een beetje. We hebben nog nooit een boek van Ellroy gelezen. Dat jij er over begint pleit evenwel in 's mans voordeel. Dus: is Ellroy lezen de moeite waard en, zo ja, met welk boek beginnen we dan best? Lezen we hem in het Engels of is, gegeven het jargon dat hij gebruikt, het Nederlands aan te bevelen?
Haha! Fijn! 't Zijn zeker geen zachtgekookte eieren, beste pst., die boeken van James Ellroy. En je kan er beter niet - na gelezen - over gaan lopen. Vaste Ellroy-ingrediënten: hoofdpersonages 'met een hoek af', veel nachtwinkeldrank (goedkoop én bijna altijd slecht), een hoop heen-en-weer-gemisdaad en soms wel heel vlugge seks. Niks nieuws onder de misdaadzon. Maar, goede pst., 't zit 'm voornamelijk in dat donkere sfeertje op de nochtans witte witruimtes [flauw] van iedere pagina. En van beide zijn er genoeg. Trouwens, ook voortreffelijk gefreezed in de verfilming van 's mans 'L.A. Confidential'.
Enfin. Over de eigen boeken liet Ellroy zich ooit ontvallen dat het 'literatuur is voor de hele familie, tenminste, als de familie Manson heet.' Persoonlijk vind ik 'Mijn moordkuil' - waarin den James samen met de Californische rechercheur Bill Stoner zonder succes de [echt gepleegde] moord op zijn moeder probeert op te lossen - één van de betere ['t Kan ook niet anders daar het mijn enige gelezen Ellroy tot nog toe betreft]. Een bedwelmende dans van verslagen, interviews en getuigenissen uit het originele dossier in een roman gegoten. Moet kunnen! Ongezien obsessief! Binnenkort waag ik me aan 'Amerikaans riool', de eerste in zijn Amerika-trilogie. Bezint alvast eer ge begint... En of dat nu in 't Engels moet of niet, laat ik aan jou. En of de vertaling naar 't Nederlands voortreffelijk is, laat ik voor 't gemak dan ook maar aan jou. Bij voorbaat: veel plezier.

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...