Doorgaan naar hoofdcontent

"In een oud park, verkild en onbetreden/Zoeken twee schaduwen naar het verleden."

Gejubel alom! Maar dan voornamelijk van mijnentwege. Nagenoeg ongezien. Sinds lang is er nog eens een tweetalige uitgave van een novelle van een wereldschrijverke op onze Vlaamse boekenmarkt verschenen. Die uitgevers toch! Onder hen roeren werkelijk dingen. En het gaat zelfs om een verloren gewaande novelle. Voor een appel en een ei teruggevonden in een Brits archief. Twee aandachtige ogen waren nodig voor slechts tachtig bladzijden. En 't kortverhaalke heet 'Reis naar het verleden' van 't onderschatte Oostenrijkerke Stefan Zweig. Nagenoeg alle Nederlandse en Vlaamse commentaren op deze boekverschijning in onze moedertaal zijn tot nog toe uitsluitend lovend. 'k Had ook niks anders verwacht. Enfin, 'k heb 't kortboekske hier in mijn pollekes: tweehonderd grammekes van de beste letterkes. Vooruit met de leesbril, naar voren geschoven tot op het puntje van de leesneus. Lezerdelezerdelees... Hier alvast de veelbelovende novellestart.


"'Daar ben je!' Met uitgestrekte, bijna gespreide armen liep hij haar tegemoet. 'Daar ben je,' herhaalde hij en zijn stem steeg op de steeds helder wordende toonladder van verrassing naar geluk, terwijl zijn tedere blik haar geliefde gestalte omvatte. 'Ik was al bang dat je niet zou komen!'"(*)

"'Da bist du!' Mit ausgestreckten, beinahe ausgebreiteten Armen ging er ihr entgegen. 'Da bist du,' wiederholte er noch einmal und die Stimme stieg die immer hellere Skala auf von Überraschung zu Beglückung, indes zärtlicher Blick die geliebte Gestalt umfing. 'Ich hatte schon gefürchtet, du würdest nicht kommen!'"(**)

(*) Uit: Zweig, S., Reis naar het verleden, 2009, Amsterdam, Atlas, p. 7.
(**) Uit: Zweig, S., Reis naar het verleden, 2009, Amsterdam, Atlas, p. 83.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...