Doorgaan naar hoofdcontent

De voorbije week: gelezen en gehoord (15).

* "Ook in deze collectie fabels berijdt Adam zijn favoriete stokpaardjes: wat voor contradictorische uitspraken doet de religie over de liefde, bijvoorbeeld? Hij legt de kardinaal een aparte interpretatie en beschrijving van de cunnilingus in de mond. 'U weet toch, legde de kardinaal uit aan de man, dat God van oordeel is: "Als een man een vrouw waarlijk bevrediging wil schenken dan moet hij haar beffen en wel zoals het hoort." Net zoals ik hoop dat u toch weet dat er ergens staat geschreven: "Begin niet als een gek te likken doch trek uw tong traagzaam op gang, zoals u zich na een vriesnacht met uw wagen buiten waagt, matig snelheid bij de rotonde, en ga slechts dan voluit wanneer de weg door zoutig vocht is vrijgemaakt."' Vandaar dus die vele putten in onze wegen. De Vlaamse man beft te veel."

(Knack, 21/04/2010, boekenrecensent Frank Hellemans gaat heel uitzonderlijk over de rooie, zijn rooie. Eentje voor Frank Adams vierde: 'Liefdesfabels'.)


* "Dief! Dief! Dief! Dief! Dief! Dief! Dief! Dief! Dief! Dief!..."

(01/05/2010, Gentse supportersaanhang tijdens de wedstrijd K.A.A. Gent - K.V. Kortrijk nadat de scheids een rode kaart uit zijn hemdzakje toverde en die in de richting van een Gentspeler hield.)


* "Vandenhaute en Mortier zijn dorpsgenoten van Geeraerts, en Lieven is het lief van Erwin. Stond in zijn eigen VRT-Journaal een minuut lang vol in beeld met hem te tongzoenen toen hij de AKO Literatuurprijs had gewonnen. Een tafereel dat niet meteen de indruk wekte van een grote afstand tussen de journalist en zijn onderwerp. We mogen alleen bidden dat Erwin Mortier niet op kosten van de VRT is meegereisd naar Congo. Hier ligt werk te wachten op Carl Decaluwé."

(Knack, 28/04/2010, de onnavolgbare Koen Meulenaere in zijn wekelijkse uitloper over de nu al beruchte Met-Jef-Geeraerts-Terug-Naar-Congo-afleveringen een aantal weken geleden in TerZake.)


* Bibliotheekmedewerker X: "Zouden we in de bib geen themastand opstellen rond Jeroen Brouwers? Hij wordt tenslotte zeventig."
Bibliotheekmedewerker Y: "Jeroen wie?"

(03/05/2010, opgevangen gesprek tussen twee collega's achter de schermen van een middelgrote Vlaamse openbare bibliotheek.)


* "Vervuld van misprijzen voor de banaliteit van de wereld verschanste Jean Floressas Des Esseintes zich in zijn appartement en bouwde er een paradijs van oude boeken, schilderijen, siervoorwerpen, parfums en likeuren. Dat stelde deze hoofdfiguur uit de roman 'A Rebours' van de Franse schrijver Joris-Karl Huysmans (1886) in staat om een opwindend leven te leiden, louter gevoed door zijn verbeelding. Eens vermande hij zich om zijn Engelse obsessie daar ter plekke uit te leven. In een café ging hij met een glaasje port en een portie Stiltonkaas zitten wachten op de trein die hem naar de haven zou brengen. Buiten plensde onophoudelijk een Engelse regen neer. Na afloop van de bui had Des Esseintes het gevoel alsof hij al in Engeland was geweest, en hij keerde terug naar huis."

(Knack, 21/04/2010, kunstcriticus Jan Braet doet een weergaloze aanloop naar zijn 'Symbolisme in België'. De tentoonstelling loopt nog tot 27 juni in de Brusselse Koninklijke Musea voor Schone Kunsten.)


* "Zoals alle goede kunst politiek is, vind ik dat mijn theater wel politiek is. Wat ik verschrikkelijk vind, zijn die zogenaamde geëngageerde voorstellingen. Met rap en city talk en zo. Theatermakers die de samenlevingsproblemen letterlijk op de scène proberen te brengen. Drie Marokkanen in een nachtwinkel. Dat zal wel vol goede bedoelingen zitten, maar het is vooral flauw en anekdotisch. En het is vandaag spijtig genoeg de regel. In de Beursschouwburg of op het Kunstenfestival kom je niet meer binnen als je geen Chinese of trans-Siberische kunstenaar bent met een houten poot en een oog uit. Terwijl ik vind dat een productie over alles moet gaan: liefde, lust, trots,... Echt alles. Alleen zo kun je mensen het universele belang van de dingen laten inzien. Je kunt perfect over samenlevingsproblemen praten door Shakespeare op te voeren."

(Knack, 28/04/2010, theatermaker Jan Decorte is over zijn stiel en op zijn zestigste jonger dan ooit!)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...