Doorgaan naar hoofdcontent

De voorbije week: gelezen en gehoord (19).


Hans Achterhuis, de Nederlandse briljant-filosoferende geest achter standaardwerken als De markt van welzijn en geluk en Met alle geweld, doet in een gesprek met een Vlaams weekblad de gevolgen van het Amerikaanse neoliberalisme à la Greenspan beeldend uit de doeken: "Ayn Rand, grondlegster van het objectivisme op wie heel veel neoliberale ideeën terug zijn te voeren, is op zich best een boeiende figuur. Zo was Alan Greenspan, de vorige baas van de Amerikaanse centrale bank, een leerling van haar. En dat dikke boek van Rand, Atlas Shrugged, waar ze al haar ideeën over de samenleving in heeft verwerkt, dat heb ik echt met plezier gelezen. Ik vind het alleen vreselijk dat ze zegt dat álle verhoudingen marktverhoudingen zijn en dat alles in het leven draait om eigenbelang, selfishness. Ik mág dus nooit iets doen voor iemand anders, je moet bij haar zo ongeveer zweren dat je een ander nooit belangeloos zult helpen.
Dat is natuurlijk absurd. En je zou misschien willen zeggen dat dit losgezongen is van iedere realiteit, maar het sluit wél aan bij een mentaliteit die wij niet zo kennen, maar die in Amerika, zeker in het midden van de Verenigde Staten, echt wel bestaat. Atlas Shrugged is niet toevallig bij een lezersonderzoek in Time als het na de Bijbel belangrijkste boek van de twintigste eeuw uit de bus gekomen. Voor vele Amerikanen is het neoliberale denken een soort geloof, toch. Bij Greenspan zie je dat heel goed als hij in zijn dikke autobiografie beschrijft hoe hij beseft dat bij de invoering van het kapitalisme in Rusland, nu bijna twintig jaar geleden, bijna alle mensen hun pensioen zullen verliezen en er een massale werkloosheid zal ontstaan. Greenspan denkt dan nee, dat kunnen we niet doen maar tegelijkertijd beseft hij dat elke utopie radicaal met het verleden dient te breken en dat de ellende van de gewone mensen, dankzij de zegeningen van het kapitalisme, ook wel weer gelenigd zal worden. We moeten nu gewoon even doorbijten. Een visie die later volledig samenviel met de persoon van Alan Greenspan."

In het vierde seizoen van de alom bejubelde (en de uitzichtloosheid van ons neoliberalisme blootleggende) politiereeks The Wire vat - onder de leus dat dezelfde gedachten ook korter kunnen worden geformuleerd - één van de in de getto's van Baltimore vrijbuitende zwarten (voor de kenners: Omar) datzelfde neoliberalisme héél treffend als volgt samen: "Money ain't got owners, only spenders."

Reacties

Aline zei…
alom bejubeld, arsène bejubeld, potatoe..

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...