Bij gebrek aan eigen familie vraagt een mens zich, met de regelmaat van een te verschonen luier, af hoe het er elders, in al die andere vreedzame gezinnen, aan toe zou gaan. En dan eindigt hij zoals altijd middenin een poëziebundel waar het antwoord meestal met zwarte letters van het type Garamond in wit papier staat geslagen.
Haast je, nu het nog kan, kruip er gewoon bij: een eenvoudig gezin, in verzen...
Het gezin
Vader, moeder, hun eenvoudig leven.
Vingers om het mes, de smakeloze plicht.
Zijn kaken malen vreedzaam. Kouwe kip.
Haar lichaam heeft niets mee te delen
tenzij: dat zij met elkaar een tafel delen
zonder brekend glas en zonder gif.
Het kind scheurt een toevallig moordbericht
uit oude kranten, inkt in sombere vegen
als een teken op zijn wang.
Want alles kan in een eenvoudig leven:
vader, moeder, mes geslepen,
en een kind uit zelfbedwang.
Haast je, nu het nog kan, kruip er gewoon bij: een eenvoudig gezin, in verzen...
Het gezin
Vader, moeder, hun eenvoudig leven.
Vingers om het mes, de smakeloze plicht.
Zijn kaken malen vreedzaam. Kouwe kip.
Haar lichaam heeft niets mee te delen
tenzij: dat zij met elkaar een tafel delen
zonder brekend glas en zonder gif.
Het kind scheurt een toevallig moordbericht
uit oude kranten, inkt in sombere vegen
als een teken op zijn wang.
Want alles kan in een eenvoudig leven:
vader, moeder, mes geslepen,
en een kind uit zelfbedwang.
Charles Ducal, uit: Het huwelijk (1987)
Reacties