Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Fictie volgt een eigen logica. Da's waar! Zo is niet elke uitgebeelde fantasie in bijvoorbeeld een stripverhaal een compensatie voor een onvervuld verlangen. Groot gelijk! En dat zelfs in Japan de expliciete lolicon-manga, waarin beelden van harde seks en zeemzoete romantiek op één en dezelfde bladzijde naast, onder of boven elkaar worden afgebeeld, onder vuur komt te liggen, moest er, ondanks een mangafaculteit aan de universiteit van Kyoto, vroeg of laat wel eens van komen. Het imago van Japan zou wel eens in de fik kunnen schieten. Japan heeft dus zijn gestriptekende lolita's en Vlaanderen zijn geklaarlijnde... Jommeke. Het is in deze vergelijking dat Knack-reporter Jef Van Baelen een aantal weken geleden subtiel zijn opgelopen jeugdtrauma's propte: "In 'Jommeke' reist een tienjarige, zonder zijn ouders te waarschuwen, naar het andere eind van de wereld om er wilde avonturen te beleven, maar niemand is bezorgd voor kopieergedrag of dat dit op een of andere m...

Ondanks de bijzonder lelijke vormgeving met op wit glanzend papier gespuugde zwart-rood-witte tonen, is deze inleiding tot het Vlaamse boekenvak een meer dan lezenswaardige stand van zaken. In elf helder uiteengezette hoofdstukken gaan een aantal vakspecialisten volledig op in de boekendingen waar zij het sterkst in zijn. Van een bedrijfseconomische benadering van de boekhandel door Guido De Smet, commercieel directeur bij Standaard Boekhandel , tot een aanstekelijke visie op het winnen van lezerszieltjes van de hand van Majo de Saedeleer, directrice van Stichting Lezen . "Koop dus, en we zullen er beiden baat bij hebben." Met deze ambitieuze woorden van Dirk Martens, in 1473 verantwoordelijk voor het eerste gedrukte boek in ons land, schiet bibliotheekwetenschapper Pierre Delsaerdt dit handboek op gang. Dankzij onder meer Martens was het mogelijk om de koper enkele honderden gedrukte exemplaren in één keer aan te bieden. Vanaf dat ogenblik dienden drukkers, die in die tijd t...

Zo’n dikke drie jaar geleden kwam de Harelbeekse bibliothecaris Jan Van Herreweghe (BoekenJan) aanhollen met zijn ‘Zot van boeken: over boekengekte als levensdrang’. Het eerste deel van zijn toen aangegane vierdelige biblio-engagement. We zijn nu 2012 en het vierde deel, ‘Er zijn nooit te veel boeken, er zijn alleen te veel mensen: de lotgevallen van een bibliofiel’, is ondertussen verworden tot een aanloop voor nog een vijfde en een zesde boek. Want over boeken(verzamelingen) raakt men immers nooit uitgepraat. Toch verzandt Van Herreweghes vierde, vooral in de brieven waarin hij de lezer tracht warm te maken voor een aantal boeken over boeken, al te gemakkelijk in drammerig gepalaver. Door tot soms halve pagina’s te citeren uit ‘Houd de sanseferia hoog’ (George Orwell, 1936), ‘Nachttrein naar Lissabon’ (Pascal Mercier, 2004) en ‘Al te luide eenzaamheid’ (Bohumil Hrabal, 1976), gebruik makend van soms weinig ter zake doende bindteksten ("Een hilarische scène, als je het mij vraagt...