Waarom zitten er altijd van die witte klodders in vogelkak en andere hardnekkige mythes over sekseverschillen...

Het zouteloze gejammer over de weinig beleden esthetiek van de blote vrouwenvoet, de ver gezochte ergernis aan het gering aantal vrouwen dat wel opgewonden geraakt van "het laatste bastion van puur mannelijke geilzucht" dat in de volwaardige videotheek harde porno wordt genoemd, de ordinaire hartstocht voor de zeemzoete vrouwenstem van het 'Geile Praat Systeem' waarmee tegenwoordig nagenoeg alle wagens zijn uitgerust en het platgetreden pad van het griezelige gevaar dat schuilt in het geven van goed bedoelde complimenten aan voor dubbelzinnigheden gevoelige dames. De voorspelbaarheid van de van verveling rammelende, wekelijks neergepende wedervaardigheden van een welopgevoede, hoger opgeleide tienervader/huisman/journalist wil wel eens schadelijk zijn voor het leesplezier van de nietsvermoedende lezer.

 

In de periode tussen 2008 en 2011 verschenen in het weekendmagazine van 'De Standaard' tal van de hand van Tom Heremans gedane observaties, vergezeld van de nodige overpeinzingen, over (samen)leven en verschillen tussen mannen en vrouwen. Met deze columns hoopte de auteur de bestaande hardnekkige man-vrouw-mythes de wereld uit te helpen. Helaas is de enige mythe die deze gevierde journalist, begin dit jaar nog goed voor de door de Nationale Vrouwenraad zelf bedachte 'Auwch Award' voor vrouwonvriendelijkheid, met zijn schrijfstukjes doorprikt die van de column als een soort van knetterend vagevuur, boordevol wervelende gebeurtenissen en aardige bedenkingen tussen schrijverschap en journalistiek in: "In onbewaakte momenten komen mij soms, geheel uit het niets, diepzinnige levensvragen aangewaaid.(…) Waarom zitten er altijd van die witten klodders in vogelkak?"

Het in het voorwoord zelfgekozen etiket "achteloos op het toilet te doorbladeren", ongetwijfeld bedoeld om de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken, is zelfs de kwaliteit van de meeste van Heremans' stukjes onwaardig. Zo belijdt deze zelfverklaarde macho, die zijn vunzigheden gelukkig beperkt tot de lengte van zijn bijdragen in de krantenkolommen, onbevangen de liefde voor tal van vrouwelijke clichés als Karen Damen ("de rosse van K3"), VLD-partijvoorzitter Gwendolyn Rutten, tweederangs-BV Deborah Ostrega, cdH-politica Joëlle Milquet, verleidelijke verpleegsters in witte ziekenhuisoutfits en bevallige vrouwelijke herstellers van Italiaanse elektronicareuzen. In de meeste van zijn columns blijft Heremans al te vaak steken in smaakloze platitudes die het weinige lezenswaardige voortdurend in de weg staan: "Als ik mijn bril afzet, dan zie ik werkelijk geen hand voor ogen.(…) Erg vervelend. Hoewel, bij seks valt het nog mee, ik ben bijziend en erg ver hoef je niet te kijken tijdens seks. Ik toch niet, ik ga gewoon wat dichter bij het scherm zitten." Zo is de reactie van de journalist, op het goedbedoelde advies van een rechtschapen vriendin om het chirurgisch doorknippen van de mannelijke zaadleiders als anticonceptivum te overwegen, bijna even pijnlijk als de aard van de heelkundige ingreep zelf: "Je vraagt aan een spuitgast ook niet om met zijn brugpensioen in zicht een carrièrewending als druppelteller te kiezen." Overigens gaan vaak gebruikte uitdrukkingen als "u weet hoe dat gaat", "schoenmaker blijf bij je leest" en "een broek vol goesting" in een gebundelde variant van oorspronkelijk wekelijks gepubliceerde schrijfstukjes snel tegenstaan. 

Dat stijlfiguren als ironie en satire en een snuifje nihilistisch gezwets gewoonlijk tot het format van de column behoren, ontslaat Heremans niet van enige mate van volwassenheid. Deze übermannelijke held komt meestal niet verder dan de puberale fantasie van een zeventienjarig kereltje met een nog niet uitgerijpt gevoel voor onvoorspelbare kwinkslagen. De columnist dus als het archetype van de jongensachtige, klunzige macho. Een rol waarmee hij hoogstwaarschijnlijk het leeuwendeel van de met hun echtgenoten meelezende vrouwen af en toe weet te charmeren maar die het overige leesvee helaas in de kou laat staan. Als dit nogal gemakkelijk en clichématig charmeoffensief jegens de andere sekse ons al iets leert, dan wel het vaststaande gegeven dat veel mannen nog steeds niet in staat zijn rimpelloos met vrouwen te communiceren. Zeggen dat dit niet het geval zou zijn, is hetzelfde als beweren dat de door Heremans geschetste leefwereld, boordevol oudbakken misverstanden en pietluttige gemeenzaamheden, de herkenbaarheid mist die een bepaald leespubliek wel weet te smaken. Troosten doen we ons dus met de gedachte dat deze gebundelde columns niet volledig betekenisloos zijn en dat ze zo nodig nog meer vertellen over Vlaanderen en de door de Vrouwenraad aan de journalist uitgereikte trofee. In dit geval zou een heuse Heremans-scheurkalender, met voor iedere dag een onbeschaamde gevatheid, ruimschoots voldoende zijn. Op veertien februari, Valentijnsdag, zou dan bijvoorbeeld kunnen komen te staan: "Ik heb mijn vrouw ook nog nooit bedrogen, maar een prestatie vind ik dat niet. Ik heb er namelijk zelf omzeggens niets voor hoeven te doen. Er zijn in al die jaren maar weinig vrouwen op mij afgestapt met de dwingende vraag mijn vrouw met hen te bedriegen."

De belevenissen van een macho in vrouwvriendelijke tijden / T. Heremans. – Antwerpen : De Bezige Bij Antwerpen, 2013. – 223 p.