Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Tot een van de weinige voltooide prozateksten van Fernando Pessoa (1888-1935) behoort de plotloze, ononderbroken monoloog 'De anarchistische bankier' die in mei 1922 voor het eerst als tijdschriftartikel verscheen. Het hoofdpersonage, de anarchist die bankier wordt en de bankier die beweert anarchist te zijn, is in al zijn goedsprekerij de ironische actualiteit ondertussen al lang voorbij. Zeker als Pessoa-vertaler August Willemsen in zijn nawoord bij dit verhaal die actualiteit aanduidt als "dezelfde wijze waarop tegenwoordig de banken bij hoog en bij laag beweren dat ze er 'voor de klant' zijn terwijl ze een service leveren waar de honden geen brood van lusten." Vandaag vieren we het vijfentachtigjarige heengaan van Fernando Pessoa wiens met neurotische precisie geschreven apologie van het egoïsme in 'De anarchistische bankier', dat als 'redeneerkundig' geschrift in de literatuur zijn gelijke niet kent, als volgt aftrapt: "We waren klaa...

Twee verhalenbundels, één roman, diverse poëziebijdragen en verscheidene essays en toespraken: als een van de belangrijkste stemmen van de Duitstalige literatuur van de vorige eeuw is Ingeborg Bachmanns (1926-1973) oeuvre niet bepaald omvangrijk. Des te opmerkelijker is de figuur Bachmann omdat ze, als dochter van een overtuigde nazi en Wehrmacht-officier, in grote brokken van haar literaire nalatenschap als geen ander de worsteling van het naoorlogse Oostenrijk met de nazitijd wist te belichamen. Vooral in haar door de kritiek goed ontvangen poëzie ondernam Ingeborg Bachmann steeds weer die vastberaden demarche om zich van het denken en het spreken van haar vader los te maken. Een latere poging om, na alle poëtische activiteiten te hebben afgezworen, ook via verhalend proza met haar vervloekte verleden komaf te maken, deed de schrijfster in een literaire crisis zonder voorga belanden. Tot de ontdekking van haar met enorme brandwonden bezaaide dode lichaam, als gevolg van een van alco...