Doorgaan naar hoofdcontent

"This great horse-faced bluestocking!" moet Henry James na consumptie van 'Middlemarch' hebben uitgeroepen...


Als hij al te kampen had met opspringende hormonen vergeleek de Amerikaanse schrijver Henry James (1843-1916) het uiterlijk van George Eliot (1819-1880), die onder meer Ludwig Feuerbachs 'Wesen des Christentums' (1841) naar het Engels vertaalde en als veel gelezen essayiste door haar vrienden steevast met 'Marian' werd nagefloten, met dat van een paard. Om er daarna, zijn ejaculaat netjes verbergend in een wit servet, fijntjes aan toe te voegen dat haar schrijftalent van een buitenplanetaire orde was. Zodanig zelfs dat de arme schrijver eventjes overwoog om onder het pseudoniem 'Dorothea Brooke' de rest van zijn oeuvre bij elkaar te pennen. Helaas was de werkelijkheid iets minder prozaïsch. Nadat Eliots werkelijke identiteit in een zelfgeschreven brief aan 'Times' op de straatstenen was gegooid, besloot de schrijfster ook vast te houden aan dat pseudoniem. Zo kon ze, volgens kennissen, haar zelfgecreëerde alter ego nooit uit het oog verliezen. Mary Anne Evans schreef met 'Middlemarch' (1871) een steengoede turf, een ondertussen papiergeworden klassieker vol personages van vlees en bloed geboetseerd uit intelligente, geloofwaardige en soepele zinnen. "This great horse-faced bluestocking..." moet James na consumptie van deze uitgaaf hebben uitgeroepen, en dan liep hij voor een keer geen rondjes op de plaatselijke paardenmarkt. In een ideale wereld werd nu een set nagebouwd voor een 'Middlemarch'-filmadaptatie van cineaste Andrea Arnold en konden onze kringwinkels dezer dagen de enorme dvd-toevloed van halfgare Henry James-verfilmingen amper de baas.


Middlemarch / George Eliot (auteur), Annelies Roeleveld (vertaler), Margret Stevens (vertaler). - Amsterdam : Athenaeum-Polak & Van Gennep, 2004. - 916 p. 
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...
Een reactie posten
Meer lezen

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...
6 reacties
Meer lezen

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...
Een reactie posten
Meer lezen