Robert Musil: finetuner van het motief van het aan het venster staan en naar buiten staren. In boeken, doorgaans fictie.

Die zevenjarige knaap, vooraan rechts op de foto, der Junge aus Klagenfurt, daar is het vandaag om te doen. Precies tachtig jaar is hij al niet meer. Uitvinder van - of dan toch in ieder geval finetuner van - het motief van het aan het venster staan en naar buiten staren. In boeken, doorgaans fictie. Het decor zijn de ouders, en zittend op de boomstronk is er huisvriend Heinrich Reiter. Het is zondag 22 mei 1887, een daguitstap naar Achensee en een sessie in een fotostudio als verlaat verjaardagscadeau voor de jonge Robert Musil: "De kamer was groot, had twee ramen naar de tuin en lag bijna altijd in de schaduw vanwege de grote bomen. Vaak stond hij lange tijd - een half uur, drie kwartier - voor een van de ramen en keek naar buiten, de tuin in. Maar ook dit was meer een onverklaarbare betovering dan een genoegen. Hij zag enkel een donkere massa, een zich traag bewegende, ademende massa, iets donkers breidde zich uit in zijn binnenste, iets heel gelijkmatigs, zonder enig kenmerk vervulde zijn ziel. En als hij zich eindelijk losmaakte van het raam, was hij altijd moe en in de stemming om te huilen."