Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

"Een normaal mens schrijft niet, een normaal mens gaat liever naar Zuid-Frankrijk. En als je helemaal normaal bent, lees je niet eens. Schrijven is een manier van bestaan. In een maatschappij waarin iedereen in volmaakte harmonie met zichzelf en de werkelijkheid zou leven, zou kunst niet bestaan.(...) Weet je wat het is: kunst is iets voor abnormalen onder elkaar."  Dát dus, en een rist andere goede schrijvers onder de scalpeerpen van wijlen Herman de Coninck, dezer dagen alweer bijna drie decennia onder de bruine kluiten. Scrol voor één keer een week lang doelloos door deze schrijversinterviews in plaats van door die socials. Met aan de einder dan: die betere mens!

Morgen precies anderhalve eeuw Henri Barbusse . Remarque las zich stevig bij hem in, Céline droeg naar 't schijnt een halssjaaltje met zijn naam in geborduurd en ook Manns onthechte sanatoriumgangers daar hoog op die Alpense toverberg lijken zo uit dat cursiverende visioen aan het begin van deze koortsdroom uit 1916 te zijn ontsnapt. En dan is er nog dat midden en het moment waarop piot Barque zelf aangeeft waarin nu juist de kracht van dit naar adem doen happend oorlogsrelaas precies schuilt: "Zeg dan 'ns, ik wil je niet dwingen, hoor... D'r is iets wat 'k je zou willen vragen. En dat is 't volgende: als je in je boek de gewone soldaten laat praten, laat je ze dan praten zoals ze praten of kalefater je 't stiekempjes wat op? Ik bedoel, vanwege de vuile taal die ze gebruiken. Want tenslotte, nietwaar, ook al zijn we heel goeie kameraden en schelden we mekaar daarom de huid niet vol, je zal nooit twee soldaten ook maar 'n seconde horen kwaken, zonder dat...

Een soort van spin-off van Brontës 'Jane Eyre', deze come-back van Jean Rhys uit 1966. 'Better call Bertha', met vooral dan dat derde deel in het zolderkamertje van Thornfield Hall én het hoofd van de Creoolse Bertha Mason: "Als het avond wordt en ze de fles een paar keer naar haar mond heeft gebracht valt ze in slaap en dan is het een koud kunstje haar sleutels te kapen. Ik weet waar ze ze verstopt. Dan maak ik de deur open en wandel hun wereld binnen. Die wereld is van karton, dat heb ik altijd wel geweten. Ik heb het eerder ergens gezien, die kartonnen wereld waar alles donkerbruin of donkerrood is, of geel, maar geel zonder licht. Ik loop de gangen door en zou graag eens zien wat er achter dat karton zit. Ze zeggen dat dit Engeland is, maar ik geloof er niets van."  Jean Rhys, uitvindster van al dit fraais, is vandaag precies vierenveertig jaar niet meer. Het zal Michael Fassbender, dé Edward Rochester van het witte doek, in ieder geval worst wezen. Sarga...

"All my relationships are with dead people," is een van die befaamde uitspraken van de jonge Amerikaanse dichter Robert Dewhurst. Daarom deed de man ooit dit gelegenheidssonnet voor de betreurde Keith Haring , zijn graffitispuitende landgenoot. In zijn gedicht zet Dewhurst collega-kunstenaar Haring naast de vier jaar geleden overleden dichter Kevin Killian, om zo een beeld te schetsen van hun beider fictief gedeelde jeugd in East Village begin jaren 80. Keith Haring, de meest iconische van de twee, zou vandaag precies 65 geworden zijn. Dezer dagen vind je in de cinemazalen een retrospectieve op dia's van Nan Goldins pakkende 'The Ballad of Sexual Dependency' , zelfde plek als die twintigerjaren van Haring. Wel een iets minder kleurrijk einde, of juist niet? Hangt er maar vanaf of je deze keer vanuit het oeuvre, dan wel vanuit de bio van de kunstenaar in kwestie zit terug te kijken. Feit is: Keith Haring precies 65 vandaag!