Lees 'm gewoon een paar keer hardop voor je voor, die vijfde zin. Een stuk of drie keer. Als er al iemand rock 'n roll was, dan wel deze Adriaan Brouwer van Felix Timmermans. Ga dan, meine Damen und Herren, naar de zin erna en doe zoals daarnet. Je zal zien, in de keuken is het vaker wat meer van WYSIWYG met daartussen dan, floep, zomaar die wijsheid, klaar voor op dat tegeltje. Getuige hiervan: die volledige zesde zin op de openingspagina van deze postume Brouwer. Allez, waarop wachten? Lees 'm snel nog eens. Komaan! Timmermans ten voeten uit.
Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...
"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...
Reacties