Doorgaan naar hoofdcontent

Wat te denken van Levé's op ons lichaam uit te proberen special effects, door bijvoorbeeld met onze ogen dicht wat vaker wakker te gaan liggen?


"Het unieke verbaast me / Het dubbele lijkt op me / Het drievoud sust me" 
Alsof een zelfdoding zomaar zou kunnen stokken. En toch, van de betreurde Franse conceptuele kunstenaar Édouard Levé is er dit memorabele papieren ding. Een fictief aandenken dat vanaf ongeveer halverwege meer en meer de anekdotische toer opgaat en daarom, nou ja, ik schrijf het niet graag, ook behoorlijk gaat tegenstaan. Maar wat te denken dan van Levé's op ons lichaam uit te proberen special effects, door bijvoorbeeld met onze ogen dicht wat vaker wakker te gaan liggen? Of zijn gedachte dat het geluk dat ons op sommige momenten overkomt een gunst is, dat we kunnen begrijpen waar het vandaan komt maar dat we niet in staat zijn het te reproduceren. Herkenbaar. Toch? 
Voorts laat de schrijver ons ook deze geweldige zin, bij wijze van alternatief bedacht in memoriam, na: "Op een cassetterecorder verzamelde je telefoonberichten die mensen per ongeluk op je antwoordapparaat hadden achtergelaten. Een ervan luidde: 'We zijn goed aangekomen. We zijn goed aangekomen. We zijn goed aangekomen,' langzaam uitgesproken door een radeloze oude vrouw." 
Zijn zelfs die in de bureaulade achtergelaten driedelige strofen, achteraan dit bijzondere boekje, een postuum, verzonnen slimmigheidje van de ongelukkige Édouard Levé? Geen idee eigenlijk. Wat wel geweten is: de schrijver in kwestie maakte anderhalve week na het afleveren van dit manuscript een einde aan zijn eigenste leven. In zijn (helaas niet vertaalde) 'Zelfportret' uit 2005 moeten wel meer hengels naar dat voornemen uitgeworpen zijn. Kan niet anders. Ik weet dus weer wat zoeken en doen de komende dagen.


Zelfmoord / Édouard Levé (auteur), Katrien Vandenberghe (vertaler). - Amsterdam : Koppernik, 2021. - 104 p.
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...
Een reactie posten
Meer lezen

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...
6 reacties
Meer lezen

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...
Een reactie posten
Meer lezen