"D. Hooijer voelde zich zeer vreemd in het literaire gezelschap van die avond. Waar de 'uitgemergelde nervositeit' van de andere genomineerden volgens haar hun kunstenaarschap bewees, (...)"
In 2008 was dit 'Sleur is een roofdier' nog goed voor de Libris Literatuurprijs. Verschillende bookmakers snakten nadien terecht naar hun C4. 2023 en het portret dat vriendin des huizes en toenmalig redacteur Mirjam van Hengel aan het tienjarig verscheiden van deze D. Hooijer wijdde nog héél ver weg. Dat D. Hooijer oorspronkelijk met een 'y' was en schrijversnaam van Kitty Ruys lezen we bij diezelfde Van Hengel. En ook: dat ze haar veelkleurige fluwelen jas toen voor de zeer versleten windjack, inclusief plooien en vlekken, van uitgever Wouter van Oorschot inruilde. Enzovoorts, enzoverder. Helaas niks specifieks over die D.
Nu ja.
Van de geportretteerde, betreurde D. Hooijer, de schrijfster in kwestie, had ik alvast nog nooit gehoord, nee. Nu pas bedenk ik me dat leven en werken van deze dame zo in de wasmachine kunnen voor die van ene Kollaard Sander. Winnaar van dezelfde literaire prijs, anderhalf decennium later. Gelijkluidend schrijverscuriosum ook uit die stal van Van Oorschot. Of nee, wacht, deze D. Hooijer kan eigenlijk gewoon in een van zijn boeken, als Kollaards rondlopende hond. Zou ze nog fijn vinden ook. En vice versa: Sander dan als het wat trage Rikje uit dat titelverhaal van haar. Rikje, de pluszoon van Rolf, die bij zijn echte vader niet terechtkan voor die broodnodige rekenlessen.
Nu ja.
Kort even naar dat bewuste portret (duimen en vingers, mensen, duimen en vingers) van de bijzondere verschijning, D. Hooijer geheten, kort na die Libris van 2008: "'Waar is uw man?' was een van de omineuze vragen van Nova-presentator Twan Huys na de bekendmaking. Die komt me straks ophalen, zei ze, nog rood van de schrik van de overwinning. Ze voelde zich zeer vreemd in het literaire gezelschap van die avond. Waar de 'uitgemergelde nervositeit' van de andere genomineerden volgens haar hun kunstenaarschap bewees, liep zij daar rond als een 'dik gezellig soort koningin Juliana' aan wie je meteen zag dat het geen echte schrijfster was. Toch vond ze dat ze de prijs verdiende, 'want ik vind mijn boeken vreselijk goed'. Dat zei ze gewoon."
Verhalenbundels van proportioneel bescheiden schrijvers die mannen het huishouden laten doen en waarin dokters niet verlegen om af en toe wat medisch-filosofisch advies zijn inderdaad gewoon vreselijk goed. En grappig. Naar het schijnt deed D. Hooijer er vóór deze 'Sleur' uit 2007 ook al twee van de pen, verhalenbundels dan. Ik ga alvast op zoek en wacht ondertussen tot volgende regels uit dit boek in het melkschuim van mijn koffie verschijnen: "Mijn huisarts waarschuwde me indertijd dat onder de geliefde altijd het lege bed was. Niet dat hij dat van zichzelf had en anderzijds was daar Freud van wie hij begrepen had dat onder de geliefde de vorige ligt en daaronder de eervorige tot aan je moeder aan toe. Soms stelde ik me bij het vrijen de opeenstapeling voor en soms het lege bed. Zoiets duurt bij mij niet lang want als ik echte dijen voor me heb dan zie ik daar bij voorkeur geen andere dijen doorheen."
Openbaringske van jewelste! En 2025 is amper geboren. Lézen, mensen, lézen!
Reacties