"Zodra je boek klaar is, ben je terug in de wereld met alle herinneringen, moeilijkheden en problemen van het bestaan. Schrijven geneest nooit iets."
Een hele geruststelling.
"Het begon allemaal met iemand die verkeerd verbonden was, de telefoon die in het holst van de nacht drie keer rinkelde, en de stem aan de andere kant van de lijn die vroeg naar iemand anders dan hij. Veel later, toen hij in staat was om na te denken over de dingen die hem overkomen waren, zou hij tot de slotsom komen dat niets echt bestond behalve het toeval. Maar dat was veel later. In het begin waren er alleen maar het voorval en de gevolgen ervan. Het gaat er niet om of het anders had kunnen lopen of dat alles bij de eerste woorden die de onbekende sprak al vaststond. Het gaat om het verhaal zelf, en of het al of niet iets betekent hoeft het verhaal er niet bij te vertellen."
Ook een hele geruststelling.
30 april 2024 is voor altijd Paul Auster. Drie keer prikte hij in de Amerikaanse jaren tachtig, op zoek naar zijn eigenste stadspastorale, met wat later een van de meest gelezen trilogieën wereldwijd werd, die van New York. Maar eerst was daar in 1982, in diezelfde stad, zijn huwelijk met de toen pas afgestudeerde historica Siri Hustvedt, de latere bestsellerschrijfster.
Austers meest bijzondere moet het kortverhaal 'Timboektoe' zijn. Geschreven in 1998 door de ogen van een hond, een beetje zoals dat fabelachtige 'Black Dog', tegenwoordig in bepaalde cinema's te zien. Maar dan zonder dat curieuze visioen, tenzij dan de droombeelden zoals verpakt in die pakkende cinematografie van de Chinees Weizhe Gao.
30 april 2024 is voor altijd Paul Auster. Voorts blijft het dezer dagen wachten op het einde van Hustvedts schrijfimpulsen in de vorm van haar herinneringen aan d'r beroemde echtgenoot. Over het reeds lang aangekondigde 'Ghost Stories' deed de schrijfster eind vorig jaar immers nog: "There is something about death that triggers in writers the impulse to write."
Maar hé, 30 april 2024 is sowieso voor altijd Paul Auster.
Reacties