"Als we van school kwamen zochten we peuken uit asbakken en vuilnisemmers. We maakten ze glad, stopten ze tussen onze lippen en paften er op los."

Het is 20 mei 1970 en deze Christiane precies acht. Het liefste van al wil dit kleine meisje snel ouder worden, met spoed volwassen, gewoon, macht uitoefenen, net zoals haar aan de drank verslaafde, gewelddadige vader: "Met mijn zusje deden we bijna iedere dag het bekende spelletje. Als we van school kwamen zochten we peuken uit asbakken en vuilnisemmers. We maakten ze glad, stopten ze tussen onze lippen en paften er op los. Als mijn zusje ook een peuk wou hebben kreeg ze een tik op haar vingers. Ze moest van ons het huishouden doen, dus afwassen, stof afnemen en wat onze ouders ons verder hadden opgedragen. Vervolgens pakten we onze poppenwagen, deden de huisdeur achter ons op slot en gingen een eindje lopen. We hielden mijn zusje net zo lang opgesloten tot ze al het werk had gedaan." 

Vandaag, 20 mei 2025, is deze Christiane precies drieënzestig. Al meer dan tien jaar vermijdt ze bewust de schijnwerpers van alle media. Toen ze medio 1975 in een Berlijnse drugszaak moest opdraven als vijftienjarige getuige waren daar gelukkig ook twee Stern-journalisten, de rest is geschiedenis. In deze onthutsende bruin-evergreen zijn het vooral Detlef, Gropiusstadt, Atze, Kurfürstendamm, Stella, discotheek Sound, Babsi, metrostation Zoo, Lufo, Hermannplatz en deze Christiane die de dienst uitmaken als duidelijke richtingaanwijzers van grote delen van het Berlijnse straat- en nachtleven. Deze bestseller avant la lettre, dit opgetekende verslag van Christiane F., het aan heroïne verslaafde tienerhoertje tegen wil en dank, moet, merk ik nu ook, een van de meest, vooral aan tieners, doorgegeven boeken uit mijn collectie zijn. Ik las het destijds mijn kinderen voor en daarna lepelden we soep op met een vork en roerden we met een tandenstoker in onze koffie. 

Het herlezen dus, zeker die eerste honderd pagina's, meer dan waard!