Doorgaan naar hoofdcontent

Michail Boelgakov, morfinist die het geluk kent dat niemand hem kan afnemen: het vermogen om zijn leven in totale eenzaamheid door te brengen.

"Een morfinist kent een geluk dat niemand hem kan afnemen: het vermogen om zijn leven in totale eenzaamheid door te brengen. En eenzaamheid betekent belangrijke, wezenlijke gedachten, beschouwing, rust, wijsheid,... De nacht zeilt voorbij, zwart en zwijgend. Ergens verderop is het kale bos, daarachter het riviertje, koude herfst. Ver, heel ver weg is het opgeschrikte, onstuimige Moskou. Ik heb nergens iets mee te maken, ik heb niets nodig, hoef nergens heen. Brand, vlammetje, in mijn lamp, brand zacht, ik wil uitrusten van mijn Moskouse avonturen, ik wil ze vergeten. En ben ze vergeten." 


Vandaag is 15 mei 1891, vandaag is de Oekraïense schrijver Michail Boelgakov, in een van zijn vele verslavingen gewoon Sergej Poljakov, de Russische legerarts die tijdens zijn Revolutie in een Moskouse verslavingskliniek langzaam maar zeker verglijdt in een bad vol morfine en zweren. Poljakov dus, de Amerikaanse soldaat ook die tijdens een bloederige hinderlaag in het Iraakse Ramadi, in een moment van stress en onoplettendheid, zomaar verkeerdelijk een morfinespuit in zijn duim ramt. Gewoon, om even uit te rusten van zijn verschrikkelijke Golfoorlogavontuur, in totale eenzaamheid, zoals onlangs nog in dat indrukwekkende 'Warfare'. 

Vandaag is 15 mei 2025, vandaag is opnieuw geen doorbraak in dat erbarmelijke conflict in Oekraïne. Jammer. De Vrede van Boelgakov had nochtans zo gekund, eerherstel dat had kunnen tellen.
Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Djoos Utendoale tient le fou avec moi: verzen geschreven in de taal van de volksmens aan weerskanten van de 'schreve'.

Utendoale, uit de vallei of het dal van de West-Vlaamse bergen. Djoos, van Joris. Afkomstig van Westouter: pater Joris Declercq. Troubadours en kleinkunstenaars uit de regio zoals Antoon vander Plaetse, Gerard Vermeersch en Willem Vermandere namen Declercqs verzen in hun repertorium op. Van Boeschepe tot Cassel en van Ieper tot Ekelsbeke, de ganse Westhoek ging aan Utendoales rijmsels kapot. Vlinders zijn er hellekapellen, butterschitters of flikflodders. Averullen, mulders en roenkers worden in gangbaar Nederlands meikevers. Voetelingen, sokken. Nuus, wij. Hadden pendelaars geen files onderweg dan was het volop vroeger thuus komm'n of dan-ze peisden. De poëzie van Djoos Utendoale is geschreven in een bijzonder zingend taaltje: het Westhoeks. Over de invloed van dialecten moeten we, althans pater Joris Declercq, niet al te neerbuigend doen: "En moest Luther de bijbel in het Nederduits vertaald hebben en niet in het Hochdeutsch, de taal van zijn geboortestreek, dan sprak de he...
6 reacties
Meer lezen

Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...

"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...
Een reactie posten
Meer lezen

"Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles."

"Eén ding weet ik wel," zei Franny. "Als je een dichter bent laat je iets moois achter. Ik bedoel, het is de bedoeling dat je iets moois achterlaat als je van de bladzijde afgaat en alles. Die lui waar jij het over hebt laten geen enkel mooi ding achter. Het enige dat de iets beteren misschien doen is min of meer binnen in je hoofd kruipen en daar iets achterlaten, maar enkel en alleen omdat ze dat doen, enkel en alleen omdat ze weten hoe ze iets moeten achterlaten hoeft dat nog geen gedicht te zijn. Het kan best zo zijn dat het niet meer is dan een of ander hoogst intrigerend grammaticaal uitwerpsel - excuseer mijn woordkeus."  Net zoals bij de Vlaamse schrijver Paul Brondeel is bij deze Franny die 'r' er eigenlijk te veel aan. Om nog maar te zwijgen over wat Nabokov, die beginregels van zijn 'Lolita' indachtig, tong- en keelklankgewijs met die dubbele 'o' uit Zooey zou aanvangen. Feit is dat deze J.D. Salinger vandaag precies vijftien jaa...
Een reactie posten
Meer lezen