Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Er is niet alleen dat snuifje uit d'r kin maar er zijn ook die diep doorleefde dagboeken van haar. Vol hartverscheurende vragen, relevante wanhoopskreten. Brigitte Reimann , dames en heren, de volle vierentwintig, het is 21 maart 1958 en een DDR-lente komt opnieuw om de hoek zien.  "Waarom ben ik in godsnaam een vrouw geworden? Ik ben, alleen al door mijn geslacht, gedoemd om nooit vriendschap te sluiten, omdat geen enkele man in staat is 'de ziel' van het lichaam te scheiden, omdat niemand begrijpt dat ik geliefd wil worden om mijn geest, om mijn talenten - om het woord opnieuw te gebruiken, om 'mijn ziel'. Waarom wordt het een vrouw zo moeilijk gemaakt om fatsoenlijk te blijven?" Ik heb nergens spijt van : dagboeken van een gekooide rebel / Brigitte Reimann (auteur), Gerrit Bussink (vertaler). - Breda : De Geus, 1999. - 363 p.

Vandaag is 08 augustus 1965, vandaag is verstokte roker, bezielde echtgenote, beoefenaar van hekserij, dweepzieke moeder en zware drinker Shirley Jackson . Dé 'Virginia Werewolf among the séance-fiction writers' wier 'Hill House' uit 1959 criticus Bertram Koeleman ooit tot de volgende wanhoopskreet dreef: "Jackson lijkt te zeggen dat iedereen het slachtoffer is van zijn jeugd. Degenen die daardoor geen solide volwassen bestaan weten op te bouwen zijn uiteindelijk veroordeeld om voor eeuwig door de gangen van vroeger te dolen. Misschien gaat dat te ver. En het is misschien ook beter om niet te lang na te denken over die eenzame doler in de gangen van Hill House. Ik ben bang, ziet u, dat ik het ben."  Vandaag is 08 augustus 1965, geen schrijver die weergalozer kon 'binnenkomen' dan deze Shirley, in een Nederlandse vertaling van Rob van Moppes, vandaag precies 60 jaar onder de bruine kluiten. De geesten van Hill House / Shirley Jackson (auteur), Rob van ...

"Een echt goed boek is gewoon een geschrift dat voor alle mensen toegankelijk is. 'De donkere kamer van Damocles' van W.F. Hermans, samen met Guy de Maupassant en Honoré de Balzac een van mijn lievelingsschrijvers, las ik in de tweede klas van de middelbare school. Het is helemaal niet moeilijk en vooral heel helder geschreven en een kind van twaalf had het ook kunnen lezen. Maar het is wel echte literatuur. Je leest het, je ziet het en je hoeft niet te struikelen over moeilijke of overbodige woorden."  Amper eenentwintig was ze toen ze in 1995 debuteerde met 'De weg naar het noorden' , net zesenveertig toen ze er precies vijf jaar geleden een einde aan maakte. Haar zelfgekozen slot noodzaakte de oude Brouwers alvast tot een dringende herziening van zijn zelfmoordboek. 'Sleur is een roofdier' zou als boektitel voor deze Naima El Bezaz een perfect gemillimeterd grafschrift zijn, al was het maar omdat ook kerkhofpassanten dit terstond zouden begrijpen. ...

"Hij had als schrijver een verbazend snelle en schitterende carrière achter de rug. 'Ik ben als een meteoor de literatuur binnen komen zetten,' zei hij weleens. 'En ik verlaat haar als de weerlicht.' Als genadeloos observator van de menselijke laagheid en als anatoom die het leven een 'kliniek voor schrijvers' noemde, voelde hij tegen het einde van zijn leven een hang naar zuiverheid, een neiging tot verheerlijking van liefdessmart en liefdesverrukking.(...) Eindelijk geloofde hij dat de liefde niet alleen begeerte is maar ook opoffering, verborgen vreugde, poëzie van dit ondermaanse. Maar het was nu te laat, hem restten nog slechts een knagend geweten en vergeefse spijt."  Van deze Franse 'meteoor' is de vertelling 'Vetbolletje' uit 1879 tot dusverre het enige dat ik ooit onder de eigen huid heb geschoven. Beschamend en vijftien weesgegroetjes! Amper dertig en toch al in staat om met tien mensen, een prostituee, een Pruisische officier...