Ze gooiden ermee naar de hoofden van de leeslustige zoekers: de boekhandelaren met hun boeken. Verschrikkelijke foltering van vijf kilometer zoeken in de Amsterdamse binnenstad. Ik denk zo'n driehonderd meter te hebben afgelegd. De volgende keer begin ik pas na die driehonderd meter. Zo'n massa letterhongerigen voor zo'n hoeveelheid letters. De Here weze geprezen! Twaalf boeken rijker en amper éénendertig euro armer. Twaalf wereldauteurs en evenveel wereldtitels. Van een snuifje Argentijns tot een duimpje Oekraïns. De oorsprong van de auteurs van de boeken dan, welteverstaan. Niet die van de gerechten 's avonds op mijn slechts half afgewassen bord in het snel uitgezochte restaurant. Je kan met die eethuizen daar in Amsterdam best hetzelfde doen als met je boeken bijeengeraapt op een markt: secuur uitkiezen, en meestal dan daar waar weinig mensen zijn: aan het kleinste kraampje of in het nietigste restaurantkeldertje.
Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten...
"Mijn leven was onloochenbaar leeg en nutteloos, maar zeg nooit tegen de lelie die door regen en wind is geveld: richt je op en bloei als vanouds. Mijn hart bloedde uit een dodelijke wond, maar op een andere manier kon ik niet leven." Gevoelens van gemis, afwijzing en ontgoocheling: stuk voor stuk gaan ze in de Shelley-blender 'Mathilda' geheten. Dat, en het verplengen van tonnen tranen door de in een bad vol sombere gedachten badende ik-figuur uit deze novelle. De tweeëntwintigjarige Mary Shelley snijdt en slaat, zeker vanaf ongeveer driekwart boek, de lezer voortdurend in de armen en om de oren. Autobiografisch, deze tweehonderd jaar oude amoureuze vader-dochterdingetjes door de blik van de jonge Mathilda? Geen idee. In ieder geval is de zelfgekozen eenzaamheid van deze Mathilda van een gans andere orde dan die van pakweg Amy Winehouse . De hoop ooit voor iemand nog genegenheid te kunnen voelen, was bij de betreurde Londense zangeres-met-ook-vaderdingetjes in de mee...
Reacties