Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Ook bij koud sneeuwweer vertrouwt Winnie de Poeh zijn bruingele pels aan zijn immer zachte, rode trui toe. Getuige daarvan, onderstaande strofes uit een prentenboek voor kinderen. Poeh zingt een sneeuwlied tijdens het wandelen. 'Hoe meer het sneeuwt, tomtom-die-dom!' Poeh draagt zijn zachte, rode trui tegen de kou.

* "Van één ding zijn wij steeds meer overtuigd: Jef Vermassen is zelf een seriemoordenaar. Zoals die kerel er veel van af weet, dat kan alleen uit eigen ervaring zijn. Jef heeft er een turf van achthonderd bladzijden over gepubliceerd die luid en klaar één smeekbede uitschreeuwt: 'Stop mij voor ik nog meer onheil aanricht.' Als we spreken over iemand die signalen uitzendt zonder dat iemand ze opmerkt, dan spreken we over Jef Vermassen. Verklaarde dat volgens zijn buikgevoel Ronald Janssen wel eens de moord op Annick Van Uytsel gepleegd kon hebben. (...) Het buikgevoel van uw dienaar zegt dat het profiel helemaal klopt en dat het hoog tijd is om Jef preventief op te sluiten. Als er nadien geen moorden meer plaatsvinden, hebben we de juiste vast. En anders zijn we toch een tijdje van hem verlost. In de lezersrubriek van De Morgen vroeg vorige week een olijkerd of we wisten waarom voor het Justitiepaleis alle flitscamera's zijn weggehaald. Omdat Jef Vermassen er altijd ...

In de reeks naïef-hilarische uitspraken, vandaag: Geert Joris. De grote baas achter Boek.be , dat eind oktober een website voor e-boeken lanceerde, vat in een oude Knack de toekomst van het e-boek als volgt samen: "Als je graag boeken mee op reis neemt en denkt aan de bagageprijzen van goedkope luchtvaartmaatschappijen, dan zorgt een e-reader op termijn toch duidelijk voor soelaas." Ofwel is Geert Joris niet zo tevreden met het eigen loon - betaalt hij zich dan niet zelf uit? - ofwel ziet de brave ceo-achtige de e-readers in steeds terugkerende vlagen onophoudelijk naast zijn oren neer druppelen. Eén van beide. Met het oog op een nog goedkoper vliegticket is het nu nog enkel wachten op de e-tiener. Die je dan ten gepaste tijde kan uitschakelen - wees echter voorbereid want telkens je de e-tiener wilt aanzetten moet je een hele procedure doorlopen - en desgewenst in je handbagage kan proppen.

"Het ergste was dat hij, met zijn werkeloosheid, van lieverlede in slecht gezelschap begon te verzeilen. Bij bezocht weer de herbergen in de Zijstraat: De Gloeiende Koteraar , Het Stinkerken en ook, zijn vroegere vijandschap vergetend, De Gelapte Sjako . Daar kwam hij in nauwe aanraking met de ganse groep schavuiten, de welbekende en beruchte bende van Donder de Beul, Klod de Vos, Boef Verwilst en de anderen, en het duurde niet lang of deze schelmen waren zijn dagelijkse gezellen geworden." (*) Maar gelukkig is 't nu allemaal weer voorbij en ben ik terug onder de levenden. De herbergen en de schavuiten, momenten in een kort verleden. Vooruit, hupsakee, vooruit! Laat de blogroll opnieuw draaien en kleef de lijm op de labels! Trompetgeschal. Blogposts marcheren weer voorbij, trarararararatrararararara, linking en syndicatie en klaviergetik, trararara. Voorwaarts, mars! Terug naar het land van de bits en de bytes en af en toe wat tekst. Hupsakee, vooruit! 't Is nu weer ...

"Ik stond op het kruispunt en keek naar de mensen die zich voortsleepten naar hun dagelijkse plicht. Ik keek naar de bioscoop. Ik keek naar het warenhuis. Ik keek naar de kapperszaak. Ik keek naar het Chinese restaurant. Dat dit alles was ontsproten aan de oorspronkelijke oersoep was een diepzinnig en onbegrijpelijk mysterie. Ik zie niets wonderbaarlijks in een bladstruik die uit de oerknal is geëvolueerd, maar dat er een postkantoor staat doordat er ooit koolstof uit een supernova is geëxplodeerd, is een dermate buitenissig fenomeen dat het me duizelt." Uit: Toltz , S., Een fractie van het geheel, 2008, Signatuur, Utrecht, p. 81.

Volgens dichter/vertaler H.C. ten Berge zijn de verzen van de Amerikaanse dichter Lindsay Hill nu eens subtiel en humaan, dan weer hard en ongenadig. Hill gebruikt een taal die het verschijnsel van binnen uit te lijf gaat of het langs sluipwegen omsingelt. Telkens weer in een idioom, waarin de dodelijke kilte van de wereld opnieuw gedefinieerd wordt. Aldus ten Berge. Behalve dan in dat ene 'verworpen' gedicht. Tweeduizend tien kan nu al gaan snijden! Verworpen reeks Ze zegt dat ze een reeks Verworpen verhalen heeft Elk geschreven op glas Dan losgelaten van voldoende hoogte Om het te verbrijzelen Ze zegt dat ze de vertellingen Weer scherp wil zien Hoe alles wat er gebeurde Nog aanwezig is Maar het kan nu snijden En het is opnieuw een mysterie Lindsay Hill, uit: NdjenFerno (*) (*) Ruwweg te vertalen als: 'Rijdende hel met functionele smoorklep-optie'!