Amper een boogscheut dik dat aangehaalde Gorteriaanse bloemlezinkje van afgelopen vrijdag, maar kloek genoeg om de uit de hemel glijdende zonnestralen van het voorbije weekend iets langer dan doorsnee aan mijn mondhoeken te branden. Komaan Herman, nog één keer, een allerlaatste keer, aan ons aller monduiteinden...
O kon ik zijn in u,
O kon ik maar zijn niets,
Geheel in u, in u.
Dat men mij zocht en niets
Vond, maar een spoor, een iets
Van mij, in u, in u.
Herman Gorter (1864-1927)
Reacties