Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

"Als ik even, nogmaals, de samenvatting mag geven / want anders komen we natuurlijk niet verder." Zo stelt de Nederlandse dichter Rutger Kopland het humorvol laatdunkend in zijn achtentwintigste gedacht, op de achterkant bij de derde druk van zijn bundel 'Een lege plek om te blijven'. Uiterlijk en innerlijk van Koplands denken (heel kort door de bocht): Romeinse cijfers, beknopte en soms iets langere verzen, meestal aangenaam en vaak tot bloedens toe relevant ... IX Er is geen ellende meer onder de mensen, bier en gelach tot diep in de nacht.  Verdriet is voor tragische helden, zodoende. Nee, er is zeer veel geluk tegenwoordig, vergeten zijn de zieke klassieken, de geheime idylles van Hermans, Lermontov, Celine. 'Wij hadden vrienden die ons verrieden, wij hadden minnaars die ons haatten, wij hebben een koud vuur in ons lichaam'. Zo eenvoudig is het: uit de nacht komt niemand terug. Onze dromen zullen wijken voor de feite...

... en zo is het precies alsof het de meelijwekkende Theodor Lohse zelf was die, bij verzonnen clementie van de grote Joseph Roth, afgelopen 15 april de gedachten van een van de gedesillusioneerde Bostonkids besmeurde. In 1923(!) reeds vertrouwde Roth immers zijn man zonder eigenschappen als volgt aan zijn bijzonder visionaire feuilletonpapier toe: "Hij, die elk ogenblik verschrikkelijk vond, enkel omdat het nieuw was geweest, die het komende had gevreesd en het blijvende gekoesterd, hij spiegelde zich vermetele onmogelijkheden voor en verwachtte avonturen bij elke stap die hij zette. Hij was gewapend." Uit: Roth, J., Het spinnenweb, 2004, Amsterdam/Antwerpen, Atlas, p. 36

Zelfs het begin van de lente wordt bij een wereldschrijver als Joseph Roth van de orde van een verrukkelijke zintuiglijkheid: van schrale paardenmest tot volumineuze moederborsten. Met daar dan tussenin, de hoofdpersoon: "Het was een heldere aprilavond, de meisjes hadden luchtige kleren en pronte borsten. De ramen van een hele gevelrij stonden open. Tjilpende mussen hipten tussen gele paardenvijgen.(...) De wereld werd ongetwijfeld weer jong. De laatste zonnestralen trilden in modderplasjes. De meisjes glimlachten en leken erg toeschietelijk. Er waren blonde, bruine en zwarte. Maar dat was een oppervlakkige indeling. Meisjes met brede heupen zijn bij Theodor favoriet. Hij houdt ervan toevlucht en een thuis in een vrouw te vinden. Hij wil na de liefdesdaad moederlijkheid, ruime, brede, goede moederlijkheid. Hij wil zijn hoofd tussen grote, goede borsten vlijen." Uit: Roth, J., Het spinnenweb, 2004, Amsterdam/Antwerpen, Atlas, p. 20-21

In Zendingsdrang komt oorlogscorrespondent Remco de Heer in een psychiatrische observatiekliniek terecht. Aanleiding is een gewelddadige tussenkomst in een kroeg waarbij de reizende reporter, ook wel Deo geheten en daarom door een van zijn devote medegeïnterneerden een goddelijke status aangemeten, een aantal collega’s met een gebroken glas verwondde. Als dader van dit ernstig geweldmisdrijf, in Deo’s bagage wordt zelfs een afgesneden vingerkootje in een flesje gevonden, wordt hij door gedragsdeskundigen onderzocht. Zij dienen zijn toerekeningsvatbaarheid en de kans op recidive te onderzoeken. De superintelligente Deo wordt in de kliniek aan een reeks eindeloze gesprekken onderworpen en op vraag van zijn psycholoog Eugène - what’s in a name - Hauptfleisch stelt hij zijn verleden als oorlogsverslaggever te boek. Onze geconstipeerde observandus doet deze even prachtige als gruwelijke verschrikkingen telkens vanuit het standpunt van de overleden geweldplegers in kwestie uit de doeken. I...