Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Of ik ook non-fictie ken waarin geen woord te veel staat? En ieder woord dat er staat precies op de juiste plek is neergezet, afgemeten gecomponeerd dus, zoals dat dan in besprekersmiddens heet. Nou, jongens, van de tekst tussen deze twee flappen krijg je in ieder geval géén millimeter. Voor recensent Christiaan Weijts na 'Het boek Daniel' reden te meer "(...) dat ze in het zuiden veel meer aandacht besteden aan het ambacht." Voor schrijver Chris de Stoop tijdens 'Het boek Daniel' reden te meer om nog eens uit het raam van zijn eigen ouderlijke vierkantshoeve te staan turen: "Hij leefde met niets en had alles, en iets anders wilde hij niet. Misschien vond het dorp het zielig, maar voor hem was het de juiste manier. Zijn levensruimte was een gehucht groot, dat vroeger Le Chien werd genoemd, net als zijn straat. Oom Daniel heeft nooit ergens anders gewoond en is hoogstens enkele tientallen kilometers van huis geweest, naar het ziekenhuis in Doornik of onze...

Wij, niet-papiermensen, althans niet in het verdienmodel van dat vlak vóór de gebruikelijke drukkerij, mogen in ons beider handjes wrijven en onszelf gelukkig prijzen dat deze 'Johnny Paycheck' geen klassieke biografie is geworden. In dat geval was zelfs al het papier uit de zevendelige Proust-cyclus te ontoereikend geweest voor een eventueel voorwoord à la Christophe Vekeman, de Don Draper in barok vitriool van de Vlaamse literatuur. Waarom toch heeft deze bijzondere monografie bij zijn destijdse lancering, behalve dan die ene deskundige blik van Paycheck-kenner en schrijver van boven ’t Scheld P.F. Thomése , in 2016 zo weinig 'serieuze' aandacht gekregen? Nu het door elkaar zwemmen van fictie en non-fictie in de hedendaagse schrijverij alsmaar meer de norm is geworden, hoog tijd voor een heuse Post Paycheck Award. Met zijn overzeese reanimatie schiet zelfs Hank 3, in de inleiding van Vekemans onnavolgbare Johnny Paycheck-belijdenis, de Vlaamse letteren plastisch plage...

Om dat wat verzwegen wordt, 'il non detto' in het Italiaans, daar draait het in hoofdzaak om in de teder bijtende liefdesvertelling 'Het grote vuur' (1959) van het duo Pavese-Garufi. Het zwijgen van de vertellers, het zwijgen van de aangesprokenen, het zwijgen op een simpele vraag. Het zwijgen waarin zowel het meest diepzinnige alsook het meest afwijzende antwoord verscholen ligt. Aan de ene kant staat Silvia die, door wat ze als opgroeiend meisje zelf heeft meegemaakt, de mannen in haar leven op afstand leert te blijven. Aan de andere zijde is er Giovanni, een van Silvia's geliefden, bij wie de frustraties zich daarom alsmaar meer gaan opstapelen.  Cesare Pavese en Bianca Garufi, in 1946 beiden in analyse en de noodzaak voelend om in 'Het grote vuur' samen hun zweren te doorprikken, werkten, na een stormachtige relatie en een door Garufi afgewezen huwelijksaanzoek, beurtelings associërend aan dit geschrift. Alleen al daarom is deze grootse, onaffe vertelli...