Heden bereikt me de droeve tijding van het weggaan van Milan Kundera. Oké, De Duitsers hebben Fernweh, en ja, bij Nabokov is er die eerste regel uit Lolita. Maar Kundera, mensen, geen hond die wist dat de man nog leefde, en janken, natuurlijk, want lítost. Uit zijn 'Het boek van de lach en de vergetelheid' (Agathon/Ambo, 1981) is er dit: "Lítost is een Tsjechisch woord dat onvertaalbaar is in andere talen. Het staat voor een gevoel, zo immens als een wijd opengetrokken harmonika, een gevoel dat een synthese is van vele andere gevoelens: verdriet, medelijden, zelfverwijt en hunkering. De eerste lettergreep van dit woord, beklemtoond en lang uitgesproken, klinkt als het gejank van een in de steek gelaten hond."
Janken dus, want Milan Kundera is sinds gisteren niet meer. Gezegend vierennegentig, het leven voor een keer ook duidelijk elders.
Reacties