Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

"Je zal opnieuw het woord 'landschap' schrijven, het woord 'dorp', het woord 'gehucht', het woord 'weg', het woord 'verkennen', het woord 'gaan', het woord 'doorkruisen'. Je stelt je hoop op deze tekst die uiteindelijk deze woorden opnieuw met elkaar in verbinding zal dienen te brengen en die jou het antwoord op de vraag naar de richting waarin jouw bewegen ten opzichte van dit landschap verloopt, zal moeten opleveren. Jij verloren en verliezende zoon. De schade vaststellen. Opgelopen averij becijferen. Uitmaken, eens en voorgoed, waar precies de verliezen tegenover dit landschap geleden worden. In het weggaan, het achterlaten, het zich verwijderen? Of andersom: in het terugkeren op zijn stappen, het opnieuw naderen, het weer thuiskomen."  De misschien wel grootste, nog levende Vlaamse prozaschrijver, Leo Pleysier , wordt vandaag precies tachtig. Toen Pleysier in 1978 kwam aanzetten met zijn 'Razernij' zag je de ...

"In de jaren zestig namen wij een au pair-meisje in dienst om op ons dochtertje te passen, een gedresseerde slang van amper achttien, uit München, hard als glas. In nauwsluitende zwarte broek en hemelsblauwe muiltjes sloop zij door het huis, knipperend met haar lange wimpers. In haar kamer hield zij onder alle weersomstandigheden de ramen gesloten, een gewoonte waarvan ik haar van tijd tot tijd het onhygiënische probeerde te doen inzien. Maar het was vergeefse moeite, en bij een van die gelegenheden kwam de aap uit de mouw: zij was niet bang voor frisse lucht maar voor vampiers."  Kijk, als essayiste moest zij absoluut niet onderdoen voor d'r echtgenoot, de Nederlandse schrijver Rudy Kousbroek, met wie ze tenslotte bijna vier decennia was getrouwd, deze Ethel Portnoy . Ze kon met een bijzonder gevoel voor humor dat belerende uit d'r stukken wat verbergen en debuteerde toen ze de veertig al ver was gepasseerd. Bovendien schreef Portnoy, in navolging van Mulisch' ps...

Waarom precies deze brieven, net als haar dagboeken overigens, zo onweerstaanbaar zijn, kan ik niet zeggen. Misschien omdat de extreme 'meisjesachtigheid' ervan, met die o zo dunne, gevoelvolle lijnen erin, in de buurt van een verklaring komt. Feit is: aan de ene kant is daar Brigitte , die als schrijversrenommee in de DDR blijft, terwijl, aan de andere kant, vriendin Irmgard met d'r echtgenoot emigreert naar Nederland. En ondertussen blijven beide dames, met af en toe grote tussenpozen, dat wel, aan elkaar schrijven over allerlei verschillen tussen beide landen, maar ook over de gelijkenissen tussen bijvoorbeeld schrijven en het hebben van liefjes waar ook ter wereld.  Het is 08 april 1967 wanneer Brigitte aan Irmgard het volgende schrijft: "(...) Daarentegen heb ik, zoals gezegd, niets interessants te melden en als ik de afgelopen weken en maanden terugkijk, heb ik het gevoel dat ik alleen maar heb geschreven, geslapen, geschreven, de enige onderbreking is de zondag,...

Het is 20 mei 1970 en deze Christiane precies acht. Het liefste van al wil dit kleine meisje snel ouder worden, met spoed volwassen, gewoon, macht uitoefenen, net zoals haar aan de drank verslaafde, gewelddadige vader: "Met mijn zusje deden we bijna iedere dag het bekende spelletje. Als we van school kwamen zochten we peuken uit asbakken en vuilnisemmers. We maakten ze glad, stopten ze tussen onze lippen en paften er op los. Als mijn zusje ook een peuk wou hebben kreeg ze een tik op haar vingers. Ze moest van ons het huishouden doen, dus afwassen, stof afnemen en wat onze ouders ons verder hadden opgedragen. Vervolgens pakten we onze poppenwagen, deden de huisdeur achter ons op slot en gingen een eindje lopen. We hielden mijn zusje net zo lang opgesloten tot ze al het werk had gedaan."  Vandaag, 20 mei 2025, is deze Christiane precies drieënzestig. Al meer dan tien jaar vermijdt ze bewust de schijnwerpers van alle media. Toen ze medio 1975 in een Berlijnse drugszaak moest op...

"In de periode 1936-'39 was er jaarlijks een parade, ruimhartig gesteund door de Staat - 'de Nacht van de Amazones' noemden ze het (deze herinnering kwam bij me op toen ik over de plek liep van de synagoge die we 2 jaar geleden opbliezen): rijen Reichsdeutsche deernen te paard trokken langs met ontbloot bovenlijf. Smaakvol gechoreografeerd speelden deze maagden historische taferelen na - vieringen van het Teutoonse erfgoed. Naar verluidt heeft de Verlosser zelf ooit ook doodgemoedereerd een beroemd naaktballet in diezelfde stad bijgewoond. Zo doen wij Duitsers dat, ziet u. De Duitse man is zijn lusten volkomen de baas. Hij kan een vrouw te lijf gaan als een paarse duivel; maar als de gelegenheid zulks vereist, is hij ook heel wel in staat om beschaafd toe te kijken en zijn handen rustig thuis te houden."  Veracht door zijn superieuren en mishandeld door zijn vrouw is Auschwitz-kampcommandant en tweede verteller in de roman 'Het Interessegebied', deze Paul ...

De Nederlandse schrijver en politicus Jan Terlouw is overleden. Terlouw dus, tevens de halve, lezende jeugd van de meeste van mijn FB-vrienden, als ik hier zo rond me kijk. Jammer, want nu kan ik eens niet 'meedelen'. Van Jan Terlouw zelf heb ik nooit een letter gelezen, en dat wil ik het liefst houden zo. Alles de schuld van dat 'Horrortheater' van criticus, vertaler en schrijver Arie Storm , een landgenoot van eerdergenoemde, de overleden Terlouw.  "Ik dacht eraan hoe vervelend ik mannen als Jan Terlouw, Adriaan van Dis en uitgever Joost Nijsen vond. En nog steeds vind, moet ik zeggen. Dat heb ik aan mijn jeugd te danken: ik kan niet tegen achterbaks gedrag. Authenticiteit wordt op prijs gesteld. Genoemde 'heren' zijn drie mannen die het enorm achter hun ellebogen hebben. Ze zeggen dit, maar ze doen dat. En iedereen trapt erin.(...) De hele Nederlandse literatuur is vergeven van deze verderfelijke mentaliteit. Jan Terlouw die Griet Op de Beeck tijdens ee...