Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Er was eens, bij de start van de zeventiende eeuw te Amsterdam, een hoogleraar filosofie. Zoals er toen, laat het ons hopen daar de tijden er immers naar waren, wel meerdere moeten rondgelopen hebben. En als dit al niet het geval was, dan moet hij de enige geweest zijn. Enig was hij desgevallend als gevierd auteur en bloemlezer. Naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen schreef de man ook wel eens een gedicht. In de annalen van de betere literatuurencyclopedie: een gelegenheidsdichter. We hebben het over Caspar Barlaeus . Bijgenaamd: de Gevarieerd-Sombere of de Wisselende Melancholieke. Godzijdank zweette Caspar Barlaeus zijn melancholie meestal op papier uit. Zijn zware onderwijstaak vergde hem immers zoveel inspanning dat hij, met een zelfvertrouwen van dicht tegen het vriespunt, algauw geen plaats meer durfde te nemen achter de katheder. Tot groot ongenoegen van hordes samengetroepte studenten aan de ingang van zijn aula. Bovendien noopte een voortdurende druk op Barlaeus' bor...

Vandaag is Brussel dé plaats van een mars vóór een snelle regering. Als ik me niet vergis gaat het initiatief uit van een aantal VUB-studenten. Zelfs rector Paul De Knop heeft beloofd zijn loopschoenen aan te zullen trekken. Als de rest van de betoging, gezien het sportieve verleden van deze universiteitsbaas, nu maar mee kan. Wegens toenemende, stekende pijnen in mijn voetengewrichten ben ik gebonden aan de eigen huiskamerzetel. Jammer. Zo'n oude knar als ik zou al dat jonge België-geweld, daar in Brussel, best wel eens kunnen gebruiken. Hoewel ik niet echt ben overtuigd van een 'snelle' maar eerder van een 'degelijke' regering kan ik het ongenoegen van al die (jonge) protestmarslopers maar al te goed verstaan. En als ik vragen heb bij de dingen die zich vandaag in ons kleine landje afspelen dan ben ik geneigd me in alle stilte af te zonderen om me op de blote knieën te richten tot hét orakel van Nevele, de heer Cyriel Buysse. Een schrijver die zich bijna nooit vo...

"Het slechtste wat gij kunt doen is naar geruchtmakende charlatans te loopen in de hoop gemakkelijk, snel en goed van uw kwaal verlost te zijn. Verbluffende beloften kunnen u niet baten. Alleen kalme beredeneering en gewetensvol handelen zullen u een leven van inwendige geruststelling en van gezonden vruchtbaren arbeid verzekeren." Een krantenlezende mens zou dezer dagen denken dat het geweten van Bart De Wever hier een opiniestuk aan het schrijven is. Niks is minder waar, of misschien wel: meer waar. Gewoon uit een oud geschrift geplukt. Uit een zakboekje waarin de geestelijke en lichamelijke gevolgen van huwelijksontrouw en de kansen op genezing hiervan op bevattelijke wijze aan de IJzersoldaten werd uitgelegd. (Het prentje is afkomstig uit de fantastische karikatuurpen van Jan Op De Beeck .)

"Het beste bewijs dat Striptease aan de Belgische ziel peuterde, zijn de moeilijkheden die we ondervonden om het in Frankrijk te lanceren. In tegenstelling tot de gemiddelde Belg heeft een Fransman een beeld van zichzelf waarop hij behoorlijk fier is.(...) Een Belg is een Zinneke, hij is niet pur et dur Vlaming of Waal, maar een mengelmoes van invloeden.(...) Zuiverheid bestaat niet.(...) Net zoals Striptease in Frankrijk niet evident was, zou het dat in Nederland ook niet zijn. Er staat geen taalbarrière tussen Vlaanderen en Nederland, maar de cultuur is niet dezelfde. De benadering van Striptease is moeilijk te exporteren, want erg Belgisch." De Luikse regisseur Manu Bonmariage en de Vlaming Luckas Vander Taelen gooien in een Knack Focus-interview de essentie van het baanbrekende docuverhaal Striptease op tafel. Al kan je nog zoveel op straat lopen tegen het einde van België, het fantastische legendarische RTBF-programma Striptease , sinds afgelopen week door Canvas ...

Veel humor en misverstanden in boeken die doorgaans voor 'klassiek' worden gesleten. Ten bewijze daarvan een conversatie in een dokterskabinet in de voor Hans Fallada's bankrekening belangrijkste roman. Toen het boek in 1932 verscheen, schreef een criticus: "Het is een realistisch boek, waarin eenieder zijn vreugd en zijn verdriet zal weerkaatst zien. Maar het is eveneens een protest tegen de schaamteloze ongevoeligheid van de hedendaagse wereld. Daarom ligt in deze roman een rake waarheid besloten die recht op uw hart mikt en... het treffen zal." Vooral dat laatste hebben uitgevers, met het onlangs heruitgegeven en hertaalde Alleen in Berlijn , vandaag héél goed begrepen. Waarschijnlijk Fallada's beste, of toch zijn invloedrijkste. Het blijft nu wachten op een hertaling van zijn meest intieme en best verkochte 'Wat nu, kleine man?' "Dr. Sezam zoekt op zijn schrijftafel naar de brief. "U hebt me geschreven, mijnheer Pinneberg. U kunt nog geen...

Voor het zingen de kerk uit? Ja. In Walschaps Houtekiet was het zeeldraaier Donies die dat deed. En zo bleef Deps gevrijwaard van al teveel geboortes. Want Donies had een stem die de balken uit de kerkzoldering deed lichten. En zó moest ook een pastoor dat kunnen want anders kreeg hij dadelijk een kaartje retour. Vroeger waren er immers voorzingers, zingers en pastoors. Die laatste twee, bij niet voldoende samenvallen, volledig inwisselbaar: "Als hier weldra zo gezongen wordt, zullen zij voor hun plezier naar de kerk komen. Maar dat is van nu af een uitgemaakte zaak, mannekens, een pastoor die niet zingen kan dat alles davert, komt er niet. Hij moet op de preekstoel kunnen slaan, zo fors, dat zij denken: heel de bazar komt naar beneden. En hij moet plezier kunnen verdragen. Ziedaar hun drie condities. Kan hij dat niet, eruit, een andere."(*) (*) Uit: Walschap , G., Houtekiet, 1981, Antwerpen, Elsevier Manteau, p. 163.

Het is met Harvie Krumpet zoals met het zout op onze patatten: hoe goed hij ook zijn best doet het vatje slechts een weinig te schudden, hoe meer er van die korrels op zijn magnetische donder terechtkomen. Oftewel: ge moet niet al te diep in de zilte boren, zouten doet het leven toch. Schuif die piepers maar met schil en al in de waffel en ga dan pas zien wat ervan komt! En ziedaar, een jaarvoornemen van jewelste!

Eigenlijk een bijzonder leuke, lange gedachte die bardje Coenraed De Waele zich in onderstaande regels maakt. Of daarom van een heus gedicht sprake is, valt nog te bejammeren. Nuja... het postmodernisme ligt ook al een poosje op de straatstenen... Psychiatertje Na de zoveelste halve gare in kaart te hebben gebracht, in het urinoir, bij het terugschroeven van de voorhuid en de aldus ontspannende dampen bewonderend, vroeg het psychiatertje zich gekweld af of deze stoom, samengeperst in de ketel van een speelgoedtreintje, bij machte zou zijn dat treintje zowat één centimeter aan te drijven om het aldaar op de rails gelegde borstbeeldje van Sigmund Freud tot puin te rammen. Coenraed De Waele , uit: Plankgas (1988)