Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Onlangs nog prees recensent Merijn de Boer de mysterieuze Sue Bridehead als een van de meest interessante vrouwelijke personages uit de negentiende-eeuwse literatuur: intellectueel, kritisch, frigide, onconventioneel, overgevoelig, ongrijpbaar en gecompliceerd. Ongelukkig getrouwd met schoolmeester Phillotson maar hopeloos snakkend naar de geestelijke en lichamelijke nabijheid van neef Jude Fawley, de wat stakkerige antiheld uit de titel van de sinds kort in een geweldig Nederlands te verkrijgen vertaling van Thomas Hardy’s laatste 'Jude the Obscure' (1896), stapelt Sue, zeker in het vierde deel van deze roman, de ene heldere relationele inzichtelijkheid zomaar naast de andere: "Maar ik heb niet de moed die ik in mijn opvattingen wel heb, zoals ik al zei. Ik trouwde niet alleen vanwege het schandaal met hem. Maar soms neemt bij een vrouw de liefde om geliefd te zijn een te grote rol in haar bewustzijn in, en hoewel ze gekweld wordt door de gedachte dat ze een man wreed b...

Als je dezer dagen goed kijkt, zie je op de televisie grote delen van Slavoj Zizeks woestijnen van de werkelijkheid, zoals de mediagenieke filosoof de gevolgen van de zich in de Twin Towers borende vliegtuigen ooit met een treffende metafoor wist te omschrijven, tot aan de balustrades van het Amerikaanse Capitool hangen.  Als je dezer dagen goed leest, merk je dat verhalenverteller Arthur-Joseph Comte de Gobineau (1816-1882) , voor eeuwig de vader van die verfoeilijke rassentheorieën die we gemakshalve gobinistisch zijn gaan noemen en waaraan de jonge Adolf Hitler zich in zijn periode in de gevangenis haast dagelijks laafde, zich op de korte afstand in ‘De rode zakdoek’ amper uit de slag weet te trekken. Tussen de nogal opzichtig beschreven, grijpbare esthetiek van zijn Italiaanse stadsgezichten slingeren uitgevochten en uit te vechten liefdesvetes zich laveloos van wrok in de richting van voorspelbare intriges met dikwijls even voorspelbare, dramatische afloop. Hoewel Gobineau zij...

"Hij heeft zich niet in het hart van de mens ingedacht, zoals Wordsworth gedaan heeft, maar toch had Milton als filosoof beslist even grote gaven als Wordsworth. Wat valt daar nu uit af te leiden? Och, heel veel: het bewijst dat er werkelijk een grote opmars van het intellect is, het bewijst dat een machtige voorzienigheid de machtigste geesten ondergeschikt maakt aan het vigerende tijdsgewricht, of het nu om menselijke kennis of religie gaat. Ik heb vaak medelijden gehad met een leraar die zo vaak het 'Nominatief: musa' in zijn oren moet horen dreunen. Ik hoop dat dit geschrijf jou niet dezelfde pijn heeft bezorgd. Ik mag die dingen dan eerder gelezen hebben, maar ik heb er nooit maar het flauwste benul van gehad, en bovendien zeg ik mijn les graag op tegen iemand die mijn langdradigheid verdraagt omwille van mijzelf." Tonnen jaaraftrappend leesplezier verschaft deze Nederlandse vertaling van nagenoeg alle John Keats-brieven, ondertussen ook al weer de ouderdomskaap ...