Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

"De essentie van het Lwówiaanse bestaan dat ik hier grofweg probeer te schetsen, is die zonderlinge mengeling van verhevenheid en laagheid, slimheid en stupiditeit, poëzie en vulgariteit. De Lwówiaanse smaak is wrang en doet denken aan de smaak van die bijzondere vrucht die naar het schijnt alleen in de Lwówse wijk Kleparów rijpt en die zure kers wordt genoemd, geen zoete en geen gewone kers. Zure kers. De nostalgie houdt ervan ook de smaak te vervalsen en dwingt ons alleen het zoet van Lwów te proeven. Ik ken echter mensen voor wie Lwów een kelk van bitterheid was."  Bijna tegelijkertijd met dat flinterdunne 'Aardbeien' , dat onvoltooide, zonderlinge dingetje van zijn 'Freund meiner Seele', zijn streek- en tijdgenoot Joseph Roth, kwam Van Oorschot onlangs met het fijne geheugenspelletje 'Mijn Lwów' aanzetten. Deze bedrieglijke gelukzaligheid door de Lwówiaanse wonderjaren van ene Józef Wittlin, deze alternatieve stadswandeling door dat koninklijke Lw...

"Als een pottenbakker draait het noodlot om de mensen heen, beklopt hen, en als je maar lang genoeg leeft, bereikt het de plek waar de barst zit en slaat toe. Er is geen pardon."  Wijsheid! Nu nog een tegeltje.  Nadat het platteland in het eerste deel in armoede naar de stad kruipt en hoofdfiguur Karl in het tweede boek uiteindelijk zijn draai vindt als fabrieksdirecteur is er in het laatste deel van 'Er is geen pardon' uitsluitend plaats voor die nadagen van de Berlijnse revolutie anno '18-'19. Niet met zoveel woorden, dat niet, want de schrijver laat de dingen nu eenmaal graag zonder naam, zo is protagonist Karl Alfred en broer Ludwig tegelijkertijd, en is dit heerschap lezen namelijk lezen voor de goede verstaander. 'Er is geen pardon' is een keiharde bezinning op 's mans Pruisische verleden en wat dat derde boek in deze autobiografische vertelling betreft: naturalistischer worden ze niet meer geperst. De schrijver in kwestie daarom ook uitermat...

"Win je zelfvertrouwen terug!" blaast mijn Facebookmuur me haast dagelijks in het gezicht. Met net daarboven dan: reclamefilmpjes waarin van die ultra-absorberende boxershorts voor mannen. Géén flauw benul hoe die daar precies zijn beland. Of het moet zijn dat een oude man, ergens, waar ook ter wereld, dit account met mij deelt.  Anyway.  Deze raamvertelde queeste, dit knallende debuut is je aandacht anders ook méér dan waard. Publiek geheim, ik weet het. Terecht ook in allerlei geldprijzen gesopt, deze zuiderse, kleurrijke definitieve rehabilitatie van de zusjes Stitou, coffeeshop Rainblow City en de aan superhete baden verslaafde Zaynab, mysterieus liefdes- en gezelschapsdier van etablissementsführer Irad Abergel, over wie die laatste (een verklaring misschien ook voor die vreemde Facebookadvertenties op mijn wall): "De eerste avond wil je met me in bad, je praat met me alsof ik er altijd ben geweest, je raakt me aan op plekken waar ik zelf niet kom en laat mij hetzel...

Ze stond op haar vrijheid en versloeg in vitriool, net als collega Gellhorn, de gebeurtenissen aan het front van de Spaanse burgeroorlog vanop de eerste rij. Toch ging ze rond diezelfde periode, de jaren 30 dus, over de plas, onder het mom van een relatie, een bekeringspoging aan van een van Amerika's grootste rokkenjagers: de aan alcohol en tabak verslaafde schrijver Dashiell Hammett, geestelijke vader van privé-detective Sam Spade uit het meermaals verfilmde 'The Maltese Falcon'. Met één welgeboetseerde zin kon ze, volgens toehoorders in de New Yorkse 'Club 21', een gesprek zo de vernieling in rijden. De hypocrisie, zoals ze zelf ergens in haar memoires 'An Unfinished Woman' uit 1969 schrijft, zonder scrupules zomaar naast het uitgeschepte Hollywoodbuffet van die dagen gestald. Er zal wel iets van aan zijn, anders zou haar Hammett niet meer dan drie decennia, zonder zelf ook nog maar iets te schrijven, tot aan zijn verscheiden in 1961, zomaar aan d'r r...