Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Luuk Gruwez, onlangs uit de rommelende poëzieton getrokken als laureaat van de Herman de Coninckprijs voor het beste gedicht , heeft naast een mening over moeders ook een behoorlijk romantische opvatting van het schrijverschap. Blijkens een gesprek met Knack-journalist Piet Piryns: "Ik denk juist dat, naarmate mij meer het mes op de keel werd gezet, mijn levensdrift aanzienlijk toenam. Zolang er niets aan de hand is, heb je de neiging je te laten afglijden tot de wufte catacomben van een bestaan dat geregeerd wordt door spleen. Maar als je wérkelijk bedreigd wordt, krijg je de behoefte om je te weer te stellen en je niet te laten kisten. Als je leeft onder de voortdurende dreiging een geliefde te verliezen die aan kanker lijdt, besef je wat een luxeprobleem de literatuur is. Maar tegelijkertijd is het je enige mogelijkheid tot verweer. Ik heb schrijven altijd beschouwd als een erotische bezigheid. Het onderscheid tussen pornografie en erotiek is voor mij het onderscheid tussen ee...

Op hoop van vrede opent 't het valluik. De bom, uit één stuk, vijf ton zwaar, is begonnen aan een val die niet meer kan worden gestopt of gebroken tenzij door z'n eigen ontploffing. Beneden, waar men gelooft dat het vouwen van duizend papieren kraanvogels geluk brengt, heeft men nog 46 seconden de tijd om te vouwen. Start! Haha! Het is zover. Eens kijken of de jury van de Libris Literatuurprijs het lef zal hebben om Dimitri Verhulst, een sympathieke Vlaming met een o zo in stijl gebade pen, op toekomende 11 mei naar huis te sturen met een gedekt chequesken van 65.000 euro. Waarom? Ten eerste om de (Vlaamse) critici, die niet zo happig waren op dit vingervlug geschreven libretto voor de boze mensheid, voor een poosje in alle talen te laten zwijgen en ten tweede omdat sleur inderdaad een roofdier blijkt te zijn. Knipoog! Bloemlezing uit de commentaren vanop een godverdomse bol... "Deze inventaris van smeerlapperij moet het hebben van het diepdrukkende stempel van Verhulsts ...

Cobra, opgericht op 8 november 1948(!) door Asger Jorn, Christian Dotremont, Joseph Noiret, Constant Nieuwenhuys, Karel Appel en Corneille, mocht afgelopen jaar zestig kaarsjes uitblazen. Ware het niet dat dit gebroed toen, na amper drie jaar, al in de eigen staart beet. En bijgevolg in oktober 1951 een héél luidruchtige dood stierf. Kunstenaars én samenwerken: dat kon en moest enkel op héél intense, korte wijze gebeuren. En aan zo'n van esthetiek doordrongen hevigheid willen de Brusselse Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België ons nog tot 15 februari helpen herinneren. Gaat dat zien! Behalve de minder interessante tentoongestelde Cobra-exploten uit de zestiger en zeventiger jaren op het einde van de tentoonstelling, met een passend saluut aan de betreurde Hugo Claus, een héél historisch boeiende verzameling van de allereerste kleurrijke en fantasievolle Cobraatjes. Naast de vragende kinderen en andere figuurtjes van Karel Appel, de ongehoorzame maskertjes van Constant ...

Constipatie is een vorm van gierigheid. Daarom moet je geconstipeerden belachelijk maken en hen met de vinger wijzen. Ergens in zijn 'Les pensées' formuleert de Franse, schrijvende en tekende, 'spaghettivreter' François Cavanna zijn gedachten bij het menselijke darmverschijnsel 'verstopping'. Het is de bedoeling om de 'verstopten' zoveel als mogelijk in het middelpunt van de belangstelling van iedereen te plaatsen. Want geconstipeerd zijn of zitten, dat hebben ze immers zelf verdiend.

* "Darwin plaagde voortdurend. Hij had weinig geduld met mensen die van God en zijn creaties iets menselijks wilden maken. Darwin stelde dat God geen behoefte had aan onze complimenten, dat het niet nodig was Hem te vertellen hoe sterk Hij op ons leek. Voor hem was God gewoon God. God maakte de wetten die planeten laten bewegen en soorten ontstaan, maar Hij is niet verantwoordelijk voor de beweging van elke planeet, noch voor het ontstaan van elke soort. Darwin ging op zoek naar de universele wetten van het leven. Zijn voornaamste verdediger, Thomas Huxley, vergeleek de klassieke mensengod met een soort supernatuurlijke duivenkweker die hier en daar wat beestjes selecteert om er een mooie variëteit mee te maken. Darwin plaatste God boven dat beperkte beeld." ( Knack Ontdek: De theorie van een genie: Darwin: over mensen en andere dieren , januari 2009, vraaggesprek met wetenschapshistoricus James Moore, biograaf van Charles Darwin , die twintig(!) jaar geleden, samen met Adria...

In 2008 verscheen bij Uigeverij IJzer dé roman van datzelfde jaar: 'Nacht'. Voorzien van een nawoord van Arnon Grunberg. Een jonge, Nederlandse schrijver die, wat betreft mensenvisie in de romankunst en schrijfstijl, enorm schatplichtig is aan Edgar Hilsenrath, auteur van dát gruwelijkmooie 'Nacht'. Als je de inhoud van de voornaamste boeken (en dan heb ik het meer bepaald over de duels 'Tirza' vs. 'Nacht' en 'De joodse messias' vs. 'De nazi en de kapper') van beide schrijvers eerst naast elkaar zou gaan leggen om ze vervolgens door elkaar te gaan lezen dan vallen de gelijkenissen des te meer op. Niks mis mee. Dat zou de zelf in elkaar geknutselde romans er alleen maar dikker op maken. Het is immers alsof beide heren hun pen in dezelfde stilistische inktpot blauwmaken. En hun mensbeeld wordt er sowieso nooit beter van. Voer voor een nog niet geschreven dissertatie in de letterkunde! Grunberg in zijn nawoord aan 'Nacht' gekleefd:...

Als natuurbeschermer avant la lettre begon voor Cyriel Buysse het jaar pas echt als de lente, met over elkaar gekruiste benen, op de rand van zijn schrijftafel kwam zitten. Op 21 maart dus. Zo noteerde de schrijver die dag, nu bijna honderd jaar geleden, in zijn 'Zomerleven', een authentieke kroniek van het alledaagse leven op het vooroorlogse platteland in Vlaanderen, het volgende: Heden is een nieuwe lente dus alweer geboren. Van uit 't oneindige komen de jaargetijden aan; tot in 't oneindige zullen ze waarschijnlijk blijven duren. De hemel is bewolkt, maar af en toe breekt er de zon doorheen, en die is warm, en grote vlakken ontbloten zich, als wijde open poorten van azuur. Om drie uur ben ik uitgegaan. Veel jonge heestertjes stonden al liefelijk lichtgroen, strak, als kleine, pas ontwaakte kinderen, in groene kanten hemdjes. Zij schenen stil te jubelen en te glimlachen. In 't jeugdig-malse gras bloeiden reeds gele narcissen en 't waren als brandende en licht...