Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Onbewaakt en ooit was de Duitse schrijver en journalist Kurt Tucholsky de eigen pen als criticus kotsbeu. Hij bralde, met inkt aan beide mondhoeken, toen de volgende woorden: "Es gibt kein Werk, es mag noch so vollendet sein, das sich in den Händen der Kritik nicht völlig auflöste, wenn der Autor auf alle Beurteiler hören wollte, von denen jeder die Stelle streicht, die ihm am wenigsten gefällt." En terstond ving deze gezapige Berlijnse dikkerd een nieuwe roman aan waarvan uiteindelijk geen zin meer overeind zou blijven staan. Dualiteit: schrijver/criticus. En zo zal het ook de laatste Librislaureaat vergaan. Na tal van stoute commentaren en jounalistiek geklungel zal ons ook van D's oeuvre nog weing resten. "Geruchten!" zou die duistere Brusselse Libriswinnaar B.D. dan weer zelf tieren. "Geruchten!" Het gonst uit blauwige kamers van geruchten dat ze iets zeggen, maar ze zeggen zoveel. Hoor ze zoemen, dazen op weg in de zomer, in straten op zoek na...

Dat aan de vloek van het jood zijn niet valt te ontkomen, kan je cinemamatig gaan ondervinden in de met gortdroge humor doorspekte Coen-prent 'A Serious Man' . Je kan diezelfde vloek ook al lezend gewaarworden in de onheilspellende formule 'Kaddisj voor een niet geboren kind' van de Hongaarse Nobelprijswinaar Imre Kertész . In dit boekje breit Kertész twee gebeurtenissen uit zijn verleden op een wonderbaarlijke manier aan elkaar. Zo typeren een in een rode ochtendjas voor de spiegel zittende kaalhoofdige vrouw en een opgevangen gesprek tussen twee jonge, knappe vrouwen in een café met aquariumverlichting 's mans altijddurende gevangenschap in zijn joodse identiteit. "Wat ik nog niet heb verteld, is, dat mijn vrouw (die allang de vrouw van een ander is) arts is, nu ja, geen echte, want dat zou ik niet hebben verdragen, zelfs niet tijdelijk, ze is alleen huidarts, hoewel zij haar beroep serieus neemt, zoals ze alles serieus neemt. En zelfs nu nog, als ze recepten...

Niet alleen mieren, ook bladluizen zouden soldaten hebben die zich inzetten voor de ganse kolonie. Of hoe noem je een bende bladluizen die samen leven anders? Die soldaten zouden zich daarenboven niet zelf voortplanten. Hun collega's verdedigen bij gevaar en de boel proper houden, lees: het nest reinigen, zijn dan wel weer functievereisten. Hierdoor stellen de soldaten zich bijzonder kwetsbaar op tegenover eventuele indringers die zo van hun inspanningen kunnen profiteren. Als alle luizen zich aan de gemaakte afspraken houden, zou dit gedrag waarachtig kunnen worden bestendigd. En in de natuur lijkt dat ook op die manier te gebeuren. Zelfs zonder een actief bewustzijn zouden zowaar luizen kunnen 'weten' dat ze zich best een beetje sociaal dienen op te stellen. Zulks staat te lezen in de 'Proceedings of the Royal Society B'. De jongste 'Knack Kennis' nam dit bericht doodleuk over. Of dit artikel niet eerder thuishoorde onder de rubriek 'Knack België',...

Afgelopen 24 maart - stukken in de nacht, geen mens die dat zag - stuurde Canvas het wondermooie dichtersportret 'Wreed geluk. Claus, Vlaanderen en de liefde' , door een trosje Nederlanders bij elkaar gemonteerd, de wereld in. Driewerf hoera voor de optie 'Mijn TV-theek' en de daar onderliggende tevoorschijn springende menuschema's. Lang leve digitale televisie! Een druk op de knop 'Mijn opnames' en ik was erbij. Tussen de vrienden van Claus. Die voor de camera herinneringen opvisten aan Vlaanderens grootste . Vandaag al meer dan twee jaar van ons heen. Een nog rouwende - om het heengaan van zijn geliefde Eleonore - ontroerde en naar klassieke muziek luisterende Jef Geeraerts, de weinig dikdoende, baarddragende kunstenaar Fred Bervoets en zijn - met hemelse stembanden uitgedoste - acterende vriend Jan Decleir, Machelen-aan-de-Leie's beroemdste, schilderende ingezetene Roger Raveel, alleskunstenaar Pjeroo Roobjee en de in volledige afzondering levende, jo...

Op 11 november 1918 bevond de Westouterse schone Marie Beck zich op de markt van het Noord-Franse Rouen. Het kind was vijfentwintig, vluchtelinge en zich van geen enkel oorlogseinde bewust. Toch niet als een Franse jongen met een trekzak tussen de handen liederen over het slot van een wereldtweedracht aanhief. In het in 1978 uitgegeven volksboek 'Van den grooten oorlog', waarin oorlogsverhalen en -anekdotes van ooggetuigen door rondreizende leden van de 'Elfnovembergroep' zorgvuldig werden bijeengescharreld en uitgetikt, herinnert de toen vijfentachtigjarige Marie Beck zich van al dat oorlogsgevier wel nog het volgende: "De mensen liepen al samen op de markt. Volk dat er was. 't Was een echte kermis. Je kunt gaan peinzen. Vier jaar miserie. Gedaan! Fransen en veel Belgische vluchtelingen. De café's waren meer dan vol. Er is een schonen sou verdiend die dag. En zingen! 't Was daar een die op een kist ging staan. Hij had een accordeon mee. "La Guerre...

"'Ik zie de partij graag', zei Marianne Thyssen, die geen kinderen heeft en vooral de genen van haar partij wil doorgeven. Marianne Thyssen geen ambitie om premier te worden? Al ooit nagegaan wat een vrouw doet voor iemand die ze graag ziet?" (De Morgen, 05/05/2010, duchtige, luchtige schrijfster Margot Vanderstraeten fêteert ander stevig, eerder zorgzaam, vrouwtje Marianne Thyssen in haar tweedagelijkse krantencolumn.)

* "Ook in deze collectie fabels berijdt Adam zijn favoriete stokpaardjes: wat voor contradictorische uitspraken doet de religie over de liefde, bijvoorbeeld? Hij legt de kardinaal een aparte interpretatie en beschrijving van de cunnilingus in de mond. 'U weet toch, legde de kardinaal uit aan de man, dat God van oordeel is: "Als een man een vrouw waarlijk bevrediging wil schenken dan moet hij haar beffen en wel zoals het hoort." Net zoals ik hoop dat u toch weet dat er ergens staat geschreven: "Begin niet als een gek te likken doch trek uw tong traagzaam op gang, zoals u zich na een vriesnacht met uw wagen buiten waagt, matig snelheid bij de rotonde, en ga slechts dan voluit wanneer de weg door zoutig vocht is vrijgemaakt."' Vandaar dus die vele putten in onze wegen. De Vlaamse man beft te veel." ( Knack , 21/04/2010, boekenrecensent Frank Hellemans gaat heel uitzonderlijk over de rooie, zijn rooie. Eentje voor Frank Adams vierde: 'Liefdesfabels...