Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

In het meest recente nummer van een Vlaams weekblad staat deze week geschreven: "Een goed boek lezen kan hetzelfde effect hebben als een speciale gebeurtenis. Dat komt, volgens het vakblad Public Library of Science ONE , omdat beide dezelfde zones in de hersenen gebruiken om zin te geven aan wat er aan informatie binnenkomt. Het gaat om de voorste insula en het frontale operculum. Die zones worden geactiveerd door emoties, en blijkbaar maken ze geen onderscheid tussen emoties opgewekt door lectuur en door iets wat hun drager aan den lijve ervaart. Ook goede films zouden op hetzelfde effect steunen." Oftewel: onze hersenen, eigenzinnige huisbewaarders van de mens. Mijn leven plakt aaneen van dezelfde effecten. Maar kwamen die nu voort uit de gelezen lectuur of werden die veroorzaakt door speciale gebeurtenissen? Je ne sais plus. Annotatie: De afbeelding aan de linkerzijde, bovenaan dit bericht is er één van een illustratie van Jan De Maesschalck , hét wekelijkse verschil tuss...

Dit tijdsbeeld én biografie in één blijft een geweldig document. Een dergelijk mirakel kan nooit voldoende geprezen worden. Stukken uit het boek zijn terug bijzonder actueel. Zoals ook het in Buysses tijd falende kunstenbeleid en de verderfelijke leugens der flaminganten. Dat eerste zorgde ervoor dat de Nevelse schrijver, ondanks de dramatische kwaliteit van zijn dialogen in zijn geschriften, vijf jaar lang, na zijn debuut als toneelauteur met De plaatsvervangende vrederechter , niet méér oorspronkelijk werk voor het theater heeft geschreven. De perverse effecten van het systeem van overheidssubsidies dat bedoeld was om de toneelkunst te bevorderen, maakten Cyriel kotsmisselijk. Joris van Parys citeert in zijn biografische gigant mijnheer Buysse zelf: "De Belgische regering is, o wee! op het rampzalige idee gekomen, officiële prijzen en premies uit te loven voor de beste toneelstukken, en prachtige jaarlijkse subsidies toe te kennen aan de officiële schouwburgdirecteuren, die be...

Een bestseller? Eens proberen. Een Zwitserse leraar talen, Raimund Gregorius, vertrekt hals over kop naar Lissabon. Het toevallig in handen krijgen van een boek van de mysterieuze Portugese arts Amadeu de Prado is daarvan de aanleiding. Wat volgt is een ruim vierhonderd tellend bladzijden, ongeloofwaardig relaas van door het hoofdpersonage afgelegde bezoeken aan allerlei Portugese aan de Prado gelinkte figuren. Hier en daar gekruid met uittreksels uit het door Gregorius op zijn reis meegesleepte dagboek van de desbetreffende arts. Geeuw. Een voorsmaakje. "(...) Ik wil niet in een wereld zonder kathedralen leven. Ik heb de glans van de ramen nodig, de koele stilte die er heerst, het gebiedende zwijgen. Ik heb het bruisen van het orgel nodig en de heilige devotie van biddende mensen. Ik heb de heiligheid van de woorden nodig, de verhevenheid van grote poëzie. Dat alles heb ik nodig. Maar evenzeer heb ik vrijheid nodig en de vijandschap tegenover alles wat wreed is. Want het een is ...

Of de negatieve ontvangst, van het in 2006 met de Prix Goncourt bekroonde boek 'Les Bienveillantes' , door de Duitse literaire kritiek hem pijn deed, reageerde Jonathan Littell, auteur van dit door de ogen van Obersturmbahnführer Max Aue geschreven verslag van de eigen uitgevoerde gruwelijkheden tussen 1941 en 1945, in een oud Knack-interview als volgt: "Nee, helemaal niet. De grote kwaliteit van de Duitse recensies - ook als ze vernietigend waren - heeft me verrast. De argumenten waren meestal dom, maar ze hebben zich moeite getroost. Ze hebben het boek tenminste helemaal gelezen, terwijl de Franse critici het alleen maar doorbladerd hebben. Ik vond het alleen maar zonderling dat een criticus mijn Jodendom zo beklemtoonde en dat hij het associeerde met kitsch en pornografie. Want juist in Duitsland is die associatie een oud cliché." En over dat helemaal door Duitse recensenten gelezen boek liet Edgar Hilsenrath zich enkele weken later in diezelfde Knackse periodiek ...

Een grote achterstand op onze Hollandse boekenmarktkramers, een matig boekenaanbod en dikwijls veel te hoge prijzen: ziezo, een eerste gedachte na een bezoek aan de zondagse Gentse boekenmarkt op de Ajuinlei. Oude schoolboeken, door een kramer zonder al te veel schroom tentoongestelde, op de kop getikte, afgedankte en veel te prijzige, opnieuw aangeboden bibliotheekboeken, boeken die niemand wil,... Grotere boekenmarkten lijden ook aan dergelijke kwalen. Maar daar vallen ze minder op. In Gent, wegens slechts één enkele, met boeken geplaveide, straat des te meer. "Uitbreiden die markt", zou mijn nonkel Cyriel dan zeggen. En aan de exposerende handelaren: "Selecteren die boel!" Het is natuurlijk een begin. Kinderziektes. Beste organisatoren , doe er iets aan! Want na verloop van tijd zullen de echte boekenliefhebbers wegblijven. Drempelverlagend? Oké, maar dan alstublieft niet voor lang meer.

Geen gezever, geen gezeik. Het is zover! De meest verwaarloosde getto-auteur komt aanstaande zondag 05 oktober , tijdens het feestgebeuren van de tweeëndertigste editie van 'Het Andere Boek' , naar Antwerpen. Ten vijven na den noen zal Edgarken er wonderbaarlijk speechen. Tweeëntachtig is hij al. Hij heeft wat van het gezicht van Albert Einstein. Ook een halve jood. Alle mooie cijfers beginnen met twee. Edgar Hilsenrath woont tegenwoordig in Berlijn. Onsterfelijk werd hij met de roman 'De nazi en de kapper', heel aandachtig gelezen door Arnon Grunberg en Jonathan Littell. Die eerste schreef na consumptie van Hilsenrath het vijf jaar oude ‘De joodse messias’ en die tweede deed daar met het in oktober nog te verschijnen ‘De welwillenden’, als gevolg van een iets zwakkere maag, een poos langer over. Een uittrekseltje uit 'De nazi en de kapper', na de metamorfose van oud-SS-beul Max Schulz in het lijf van zijn vroegere, Joodse speelkameraad Itzik Finkelstein, om he...

“Vrijwel overal heeft de gemeenschap van lezers een dubbelzinnige reputatie die een gevolg is van haar verworven gezag en bespeurde macht. Iets in de relatie tussen een lezer en een boek wordt erkend als wijs en vruchtbaar, maar lezen wordt daarnaast gezien als hooghartig exclusief en buitensluitend, misschien omdat het beeld van een individu met een boek in een hoek, dat zich zo te zien niets aantrekt van de ongemakken van de wereld, herinnert aan ontoegankelijke privacy en afzonderlijke geheime actie. (…) De angst onder het volk voor wat een lezer tussen de pagina’s van een boek zou kunnen uithalen, lijkt op de eeuwige vrees die mannen koesteren voor hetgeen vrouwen zouden kunnen doen met de geheime delen van hun lichaam, en voor wat heksen en alchemisten misschien verrichten in het donker, achter gesloten deuren. Ivoor is volgens Vergilius het materiaal waarvan de Poort van Onware Dromen is gemaakt; volgens Sainte-Beuve is het ook het materiaal waaruit de toren van de lezer bestaat....

"(...) Ma zeg ik nee schreeuw ik hoe hebt gij mij in u kunnen dragen en mij daarna onmiddellijk voorgoed verstoten. Ik zeg nee brul hoe hebt gij dat ooit kunnen doen. Hoe hebt gij mij het allereerste ogenblik kunnen verdoemen tot het dragen van mijn doornenkroon, ondersteboven, achterstevoren, binnenstebuiten. Het was niet moeilijk, zegt mijn ma, het was gemakkelijk, gij waart alleen maar een soort misbakken bruine nageboorte. Pa loeit tot de azalea bloeit in het diepst van z'n geheimenis. (...)" (uit het verhaal 'De menagerie van de schamele drie', gepubliceerd op de website van de brakke hond ) Ik voorspel nu al een stortvloed aan postume erehagen. Geef mijnheertje Berckmans een staatsbegrafenis waar die van Claus naast verbleekt. Viva Jean-Marie, patatte mé saucisse!