Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

That daybreak full of gloom and gaiety With woe and sympathy quite overset - As long as in the world there is regret I want called to mind perpetually. It alone when delectably enamelled It came forth and the world with light provided Saw itself from another will divided That cannot see its own self but entrammelled. Luís de Camões , uit: The Lover and the Beloved: poems from Lyric

2 Ochtend. Verrijzenis. Graflucht. Dekens wegslaan en opstaan. Geen brood kan zijn honger nog stillen. Bevend een blik opentrekken En drinken, met korte teugen, tegen De kou en het kotsen, tegen God en de wekker, tegen De tientallen peuken van gisteren In de wasbak, tegen De rook van vandaag, de reuk Van morgen, de geur van zijn vrouw In al haar afwezige vormen. Niet in de douche durven En trouwens voor wie zich nog wassen. Haar glimlach, zijn smoel niet vinden In de spiegel. Bloot Op de rand van het bed zitten hijsen Om helder te worden, weer dorst Te krijgen in al wat hij liefhad, Haar alt, schor, hun Zuiden Verzonnen op banken in parken, Bronwater diep in de rots. Dorst dorst dorst, Het dwingende ochtendgebed. Leonard Nolens , uit: Manieren van leven

XXXII In huis ligt 's morgens waarheid overhoop met lakens, veren, oorsprong van de dag zo stuurloos dolend als een zielig bootje, tussen twee einders, die van droom en orde. De dingen willen slepend sporen trekken, aanhangsels zonder koers, erfdelen koud, papier verbergt gekreukelde vocalen, de wijn blijft bij de fles van gisteren. Jij ordent voort, vibrerend als een bij je raakt wat is verloren in het donker, jouw witte energie wint van het licht. Zo wordt de helderheid opnieuw gevormd: elk ding hoort naar de luchtstroom van het leven en zo schept orde zelf haar brood, haar duif. Pablo Neruda , uit: Honderd liefdessonnetten

Wir haben die Kunst damit wir nicht an der Wahrheit zugrunde gehen. Een waarheid als een ganse veestapel, opgetekend uit de pen van Marie-Jo Lafontaine . Samen met de Amerikaanse Koreaan Nam June Paik en Bill Viola uit New York stond zij, als enige Belgische, aan de geboortewieg van de videokunst. Doorbraak-video-installatie: 'Les larmes d'acier' uit 1986.

"Op weg naar Anna's huis begon de tweede aanval, ik dook de dichtstbijzijnde kelder in, die werd getroffen en vulde zich met roze rook en gouden vlammen, toen vluchtte ik naar de volgende kelder, daar kwam ook brand, ik rende van de ene kelder naar de andere omdat elke vorige kelder verwoest werd, brandende apen krijsten in de bomen, vogels zaten met brandende vleugels te zingen op telefoondraden waardoorheen radeloze gesprekken gevoerd werden, ik vond een andere kelder, volgepakt met mensen, bruine rook drukte vanaf het plafond neer als een hand, ademhalen ging steeds moeilijker, mijn longen probeerden de ruimte in zich op te zuigen door mijn mond, er volgde een zilveren explosie, iedereen probeerde tegelijk weg te komen, doden en stervenden werden onder de voet gelopen, ik liep over een oude man, ik liep over kinderen, iedereen raakte iedereen kwijt, de bommen vielen als een waterval, ik rende door de straten, van kelder naar kelder, en zag gruwelijke dingen: benen en nekke...

Een sleutel die toegang verleent tot de dubbelzinnige persoonlijke wereld van Fernand Khnopff (1858-1921), dé opmerkelijkste Belgische symbolist, bestaat. Hij heet: de relatie met zijn zus Marguerite. Zij was Khnopffs geliefkoosde model. Zij was de garenklos waarrond Fernand zijn kleuren spon. Doek na doek kijkt zij ons steeds weer aan in haar strenge schoonheid. Meestal als vrouw maar soms als ambivalent personage zonder duidelijk geslacht. Ongrijpbaar in een toverachtige wereld. Kunsthistorica Francine-Claire Legrand schrijft over deze bijzondere muzische bloedband: "Was zij voor hem niet de Zuster in de Romantische en Symbolistische betekenis van het woord: zijn andere zelf, waarin Narcissus zijn voltooiing vond?" Marguerite is erg opvallend aanwezig in Portrait de la Soeur de l’Artiste uit 1887. De composite van Burne-Jones’ latere doek, De Gravin van Plymouth uit 1893, is bijna identiek aan het schilderij van Khnopff en is een opmerkelijk compliment van de Britse schi...

De schrijfster en filosofe Patricia de Martelaere is vorige woensdag op 51-jarige leeftijd overleden. Over het taoïsme, waarin het terugdenken in steeds grotere perspectieven een typische methode is om de orde der dingen op te roepen, vertelde ze tien jaar geleden in een interview met Observant , het onafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht, het verhaal over één van de grondleggers van deze leer, Chuang Tzu: "Op de dag dat zijn vrouw was overleden, zagen voorbijgangers de meester op de onderkant van een badkuip kloppen en zingen. Omdat ze het hoogst ongepast vonden, spoorden ze hem aan om te treuren en te rouwen. Chuang Tzu gaf onmiddellijk toe dat het ongepast was. En zei: ‘Toen ze net dood was, treurde ik ook, evenals iedereen. Maar opeens dacht ik terug aan het moment dat ze geboren werd, en nog verder, toen ze geconcipieerd werd, en nog verder, aan de adem of wind van haar leven, en nog verder… Nu ligt ze gerust in haar kamer en is ze teruggekeerd in de orde de...

Afgelopen dinsdag werd in een aftands auditorium van de Gentse Hogeschool voor Wetenschap en Kunst, afdeling Sint-Lucas, de fantastische prent Breaking the Waves van het Deense wonderkind Lars von Trier geprojecteerd. Deze film, dertien jaar oud, was het eerste deel in de zogeheten Gouden Hart Trilogie van von Trier. Daarna verschenen, met een tussenpoos van telkens twee jaar, achtereenvolgens het middenstuk Idioterne en het slot op de trilogie-deur: Dancer in the Dark . Drie aparte maar inhoudelijk toch heel nauw met elkaar verbonden kijkstukken. Dat het in bruinachtig licht badende gezicht, uitgesmeerd over een wel héél grove korrel, van de uit één stuk acterende Emily Watson in schril contrast staat met de apocalyptische kleuren van de desolate landschappen op de pancartes die de film in zeven delen en één epiloog verdeelt, is vooral te danken aan de toevallige totstandkoming van von Triers opnameprocédé. Dankzij cameraman en beeldkunstenaar Robby Müller , die zijn sporen al v...

In de reeks 'Zeg het met een beeldfragment en één stukje gedicht' , vandaag: watervogels uit het riet. (...) en later hoorde ik de vleugels van ganzen in de hemel hoorde ik hoe stil en leeg het aan het worden was (...) Rutger Kopland

"Antwerpen voelt den nood om ongerept zijn robuste persoonlijkheid te bewaren, en dit juist vanwege de aanraking, de botsing met de elementen van buiten. Het is gastvrij, is gelukkig zich te mogen meten aan andere volken, het ontvangt ze met dankbaarheid en genegenheid, maar het beseft, dat het zich niet mag aanpassen aan wat het niet kan verwerken. De elementen die van elders aanslibden zijn van tijdelijken aard; de Antwerpenaar teert op zijn eigen Vlaamsch wezen, groeit er in, bouwt er op, en ziedaar waarom hij kan weerstaan aan de heterogene elementen die tot hem komen, en waar hij zich desnoods harmonisch mee vermengt, zonder er zich echter ooit geheel in op te lossen: hij leeft op eigen erf. Iemand heeft eens een lofspraak op Antwerpen geschreven in bazuinend Fransch, met een overvloed van rijke en ondagelijksche woorden. Antwerpen is een gastvrije, een edelmoedige, een milde, zelfs een wat al te milde 'maagd'. De Maagd van Antwerpen is een symbool, waar men vroeger i...