Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

"Weer thuis draaide Doc een joint, zette hij de tv aan voor een late film, pakte hij een oud T-shirt en scheurde dat in korte, smalle repen tot hij er een stuk of honderd had liggen, waarna hij enige tijd een douche nam en hij de ene na de andere natte lok van zijn hoofd plukte en die om zo'n reep T-shirt heen rolde, die hij telkens met een knoop vastzette, een slavenstijltje dat hij over zijn hele hoofd herhaalde, waarna hij misschien een half uur de haardroger erop zette, waarbij hij misschien wel of misschien niet in slaap viel, om de knopen er vervolgens weer een voor een uit te halen en de hele boel op te borstelen tot hij een aanvaardbare afrocoupe van zowat een halve meter doorsnee had. Om zijn kapsel in vorm te houden stak hij zijn hoofd voorzichtig in een doos en ging hij op de bank liggen en deze keer viel hij wel degelijk in slaap, en tegen de ochtend droomde hij over Shasta. Het was niet precies dat ze aan het neuken waren maar het was wel zoiets. Ze waren allebei ...

Varkenskoteletten, entrecotes, biefstukken,... Meer carnivoor als deze geschiedenis van het einde van een relatie onvindbaar. De Engelse schrijver Graham Greene kende ik tot dusverre enkel van naam, tot gisteren dus. In 's mans oeuvre gedoken, begonnen met dit boekje. Sprekend virtuoos, heel veel humor én voldoende zelfkritisch, zo heb ik mijn leesvoer, als ware het rode lappen vlees, het liefste. Vandaag dag één dus van deze Greene als literaire held en daarom gooi ik deze avond mijn groenten even op de grill, kwestie van toch een beetje in de buurt van al die dode beesten te komen.  "Is het mogelijk verliefd te worden boven een bord gebakken uien? Het lijkt onwaarschijnlijk, en toch zou ik gezworen hebben dat ik juist op dat moment verliefd werd. Het zat hem natuurlijk niet gewoon in de uien - het was het plotselinge gewaarworden van een individuele vrouw, van een openheid die me in het vervolg zo vaak gelukkig en ongelukkig zou maken. Ik bracht mijn hand onder het tafelkle...

Julia de Dreu , Hannah Boekestijn en Sixtine Bérard wel dus, op die shortlist van de Jan Hanlo Essayprijs Klein 2025 . Ik zond begin dit jaar ook een bijdrage in. Helaas. Viel zu viel DDR en ander dood (dichters)materiaal, vermoed ik. Volgende keer beter. Maar eerst, vandaag, een stukje uit mijn Hanlo-stukje, tégen dat immense vergeten, want dezer dagen tenslotte vijfenveertig jaar geleden...  "Wij worden steeds kleiner, / wij varen henen. / Achter ons blijft een verlaten vlakte." Onmogelijk om bij deze slotregels uit Jan Hanlo's gedicht 'Wij komen ter wereld' niét aan mensen in de DDR te denken. Geen andere plek ter wereld, Hanlo was er tenslotte de dichter naar, waar mensen sneller kleiner werden en priemend staren haast een dagelijkse bezigheid. Zoals die keer met een nietsvermoedende Böhm junior en dat bezoek aan zijn partijgetrouwe ouders op die Berlijnse zondagavond, de vierde van mei, 1980. Plan was om met een glas 'Rotkäppchen' in de hand elkaar...

"Ik zie haar voor me in haar zwarte mantelpak met kanten kraagje. Tenger. De forse neus. De vooruitstekende onderlip. De haren strak naar achteren in een knotje. Een vrouw met wie het 'slecht kersen eten' is.(...) O, die ijdelheid! Die grote en ach, zo kleine geesten. Dat geschreeuw om prioriteiten. Die onbedoelde krenkingen. Albert Einstein had haar onze madame Curie genoemd. Allen beschouwden dat als een eer. Zij zweeg. Iemand als Einstein sprak je niet tegen. Maar zij had Lise Meitner willen zijn. Begreep ik dat? Uiteraard."  Neem als hoofdfiguur een doodzieke vrouw, een Duitse natuurwetenschapster, en haar dagelijkse portie verdovende capsules en je krijgt diverse retourtjes hallucinatie-werkelijkheid uitgesmeerd over de volledige lengte van een boek. Van gesprekken met de reeds lang overleden joodse atoomfysica Lise Meitner naar een uitvoerig beschreven ziektegeschiedenis in het heden van de heldin in kwestie, en terug. Deze dikke honderd door Tinke Davids in het...

"De baas van de Salzman-fabriek, Siegfried Salzman, liep rond met een hoofd vol zorgen. Het pond stond laag en ze hadden uitstaande vorderingen. De valuta's waren toch al onstabiel en voordat Siegfried Salzman zijn fijne linnen wegdeed voor vodjes papier van twijfelachtige waarde, wachtte hij liever af en verkocht niets. Hij zat letterlijk op zijn handelswaar. Maar het werk lag daardoor stil en er vielen weer ontslagen. Om te beginnen beneden bij de arbeiders, pas daarna kwam de eerste verdieping aan de beurt. Op de eerste verdieping wilde Salzman zelf het kaf van het koren scheiden. Hij liep door de vertrekken en bekeek de meisjes. Daar had je Schmerler, een rooie die veel invloed op haar collega's had, die moest hij houden, anders begon ze te stoken. Daar had je Pilz, die had dan wel een bochel, maar was heel goed te gebruiken, ze briefde de baas allerlei uitlatingen van het personeel over. Dan had je Käthe Schmidt, hij herkende haar van achteren, want hij had haar al ee...