Arsène Droogakkers offreert, elektriseert en alarmeert...

Vandaag is 08 augustus 1965, vandaag is verstokte roker, bezielde echtgenote, beoefenaar van hekserij, dweepzieke moeder en zware drinker Shirley Jackson . Dé 'Virginia Werewolf among the séance-fiction writers' wier 'Hill House' uit 1959 criticus Bertram Koeleman ooit tot de volgende wanhoopskreet dreef: "Jackson lijkt te zeggen dat iedereen het slachtoffer is van zijn jeugd. Degenen die daardoor geen solide volwassen bestaan weten op te bouwen zijn uiteindelijk veroordeeld om voor eeuwig door de gangen van vroeger te dolen. Misschien gaat dat te ver. En het is misschien ook beter om niet te lang na te denken over die eenzame doler in de gangen van Hill House. Ik ben bang, ziet u, dat ik het ben."  Vandaag is 08 augustus 1965, geen schrijver die weergalozer kon 'binnenkomen' dan deze Shirley, in een Nederlandse vertaling van Rob van Moppes, vandaag precies 60 jaar onder de bruine kluiten. De geesten van Hill House / Shirley Jackson (auteur), Rob van ...

"Een echt goed boek is gewoon een geschrift dat voor alle mensen toegankelijk is. 'De donkere kamer van Damocles' van W.F. Hermans, samen met Guy de Maupassant en Honoré de Balzac een van mijn lievelingsschrijvers, las ik in de tweede klas van de middelbare school. Het is helemaal niet moeilijk en vooral heel helder geschreven en een kind van twaalf had het ook kunnen lezen. Maar het is wel echte literatuur. Je leest het, je ziet het en je hoeft niet te struikelen over moeilijke of overbodige woorden."  Amper eenentwintig was ze toen ze in 1995 debuteerde met 'De weg naar het noorden' , net zesenveertig toen ze er precies vijf jaar geleden een einde aan maakte. Haar zelfgekozen slot noodzaakte de oude Brouwers alvast tot een dringende herziening van zijn zelfmoordboek. 'Sleur is een roofdier' zou als boektitel voor deze Naima El Bezaz een perfect gemillimeterd grafschrift zijn, al was het maar omdat ook kerkhofpassanten dit terstond zouden begrijpen. ...

"Hij had als schrijver een verbazend snelle en schitterende carrière achter de rug. 'Ik ben als een meteoor de literatuur binnen komen zetten,' zei hij weleens. 'En ik verlaat haar als de weerlicht.' Als genadeloos observator van de menselijke laagheid en als anatoom die het leven een 'kliniek voor schrijvers' noemde, voelde hij tegen het einde van zijn leven een hang naar zuiverheid, een neiging tot verheerlijking van liefdessmart en liefdesverrukking.(...) Eindelijk geloofde hij dat de liefde niet alleen begeerte is maar ook opoffering, verborgen vreugde, poëzie van dit ondermaanse. Maar het was nu te laat, hem restten nog slechts een knagend geweten en vergeefse spijt."  Van deze Franse 'meteoor' is de vertelling 'Vetbolletje' uit 1879 tot dusverre het enige dat ik ooit onder de eigen huid heb geschoven. Beschamend en vijftien weesgegroetjes! Amper dertig en toch al in staat om met tien mensen, een prostituee, een Pruisische officier...

"'Mijn vader en ik' stelt de vraag hoe het mogelijk is dat twee intelligente en ruimhartige mensen, die een oprechte genegenheid voor elkaar voelen, tientallen jaren in elkaars nabijheid verkeren zonder ooit tot een werkelijk openhartig gesprek te komen."  (...)  "Het lijdt geen twijfel dat Ackerley een overtuigd pessimist was, evenals een egoïst, een combinatie die overigens vaker voorkomt."  (...)  "De kracht van dit boek is gelegen in Ackerley's conclusie dat het verleden in laatste instantie ongrijpbaar is en dat de mens zichzelf veel te slecht kent om een ander te kunnen doorgronden."  Geen diepgravender oordeel over een welomschreven titel dan dat van de vertaler in kwestie. En in 1986 was dat bij Veen Uitgevers ene Bas Heijne over 'zijn' autobiografische schets van Ackerley jr. Als we het kalenderjaar zouden opdelen in vakanties in plaats van in dagen dan kunnen de tot dusverre gelezen boeken tijdens mijn groot verlof nu al met...

"Als hij niet was getrouwd, als hij zich niet had voorgenomen een keurig huwelijk te beginnen en, zoals dat hoort, op huwelijksreis naar Italië te gaan, dan had hij een reis naar Italië wellicht eeuwig uitgesteld. Nu was hij niet zozeer naar Italië gegaan als wel op huwelijksreis, wat een groot verschil was. Bovendien, vond hij, kon hij als getrouwd man Italië wel aan. Nu zou de dreiging die van het land uitging geen vat meer op hem hebben."  Al vanop de eerste pagina is het raak bij deze Antal Szerb . Wat volgt is een trip down memory lane, een descente à l'enfer inclusief minutieuze plot, een soortement van 'My Own Private Idaho' maar dan in de kringen van een viertal Hongaarse jongemannen én een meisje in het Budapest van zo'n honderd jaar geleden. Mensen, stadswandelaars eigenlijk, die vaak dat vreemdsoortige ervaren telkens zij een bijzondere huizenrij lopen aan te staren, zullen aan hoofdfiguur Mihály sowieso een aardige vriend overhouden na consumptie ...

"Mijn vader was een geestelijk zeer hoogstaand mens, mijn moeder een zigeunerin," zo staat het ergens in Frank Wedekinds vijfakter 'Der Marquis von Keith'. Het is 1900 en net als de meeste helden uit zijn stukken hekelde Wedekind dat Bürgertum waarin hij voortdurend diende te gedijen en besmette hiermee ook de piepjonge, naar zijn eigen expressionisme zoekende Bertolt Brecht. Waarna Brecht met dat bordeellied uit zijn 'Driestuiversopera' de Duitse actrice Lotte Lenya 30 jaar later eeuwige roem schonk én een plekje in de kop van de mannelijke ik-figuur uit Batailles 'Het blauw van de hemel' na zijn Parijse amoureuze avonturen aan de zijde van Dirty.  "De Duitse woorden wilden me niet te binnen schieten, maar wel de Franse. Ik herinnerde me abusievelijk dat Lotte Lenya het zong. Die vage herinnering verscheurde me. Ik ging op mijn blote voeten staan en zong zachtjes maar verscheurd van verdriet:  En het schip met aan boord  Honderd stukken aan bakb...